Page 26 - july53

๒๔
“อีแม่ อีแม่ ข่อยอยากกินซุบบักอึ!!” วลีคุ้ นเคยที่
บอกแม่ว่าอยากกินอะไรในแต่ละวัน แสดงออกถึงเอกลักษณ์
ประจำ�ถิ่นภาคอีสาน การใช้ภาษาถิ่นเป็นอีกหนึ่งเอกลักษณ์ที่
ทำ�ให้รู้ว่าคนผู้นั้นมาจากที่ แห่งไหน ภาษาถิ่นคือรากเหง้า คือ
ความภาคภูมิใจ คือหัวใจของความเป็นคนอีสาน และเชื่ อได้
เลยว่านี่คื อเสน่ห์ที่จับใจของคนที่ ได้ยิน ได้ฟัง ซึ่งในที่ นี้จะ
ขอยกตัวอย่างคำ�ภาษาถิ่นที่ ใช้เรียกชื่อพืชผักผลไม้ อาหาร
การกิน หรือแม้กระทั่งสัตว์ ทั้งนี้เป็นการแลกเปลี่ยน เป็นการ
อนุรักษ์ ภาษาพื้นถิ่นให้คงอยู่ และเผยแพร่ให้ผู้ ที่ติดใจ จับใจ
ในภาษาพื้นถิ่นอีสาน แต่ยังไม่รู้ความหมาย “ให้ฮู้หลายกัว
เก่าเด้อ”
ตัวอย่างชื่อสั ตว์
กั๊บแก้ คือ ตุ๊กแก
ขี้เกี้ ยม คือ จิ้งจก
ขี้โก๊ะ คือ จิ้งเหลน
ขี้กะตู่ คือ คางคก
กะปอม คือ กิ้งก่า
ขี้กะโปม คื อ จิ้งหรีดชนิดหนึ่ง
แมงกุลา คือ แมลงปอ
แมงกะบี้ คือ ผีเสื้อ
ฮวก คือ ลูกอ๊อด (ลูกกบ)
แมงคับ คื อ แมลงทับ
แมงคาม คือ แมงกว่าง
แมงง่วง คือ จักจั่นชนิดหนึ่งที่มีขนาดใหญ่ กว่า
จักจั่นทั่วไป
ตั วอย่างชื่อพืชผักผลไม้
บั กหุ่ง คื อ มะละกอ
บั กเวอ คื อ มะนาวชนิดหนึ่งขนาดใหญ่กว่า
มะนาวทั่ วไป และมีรสเปรี้ยวจัด
บั กโตน คื อ ฟัก
บั กเขียบ คือ น้อยหน่า
บั กอึ คื อ ฟักทอง
บั กมี่ คื อ ขนุน
บั กต้อง คือ กะท้อน
ผั กอีตู่ คื อ ใบแมงรัก
ผั กอีเลิ ด คือ ใบชะพลู
ผั กอีตู่ไท คื อ ใบกระเพา
ผั กหอมเป คือ ผักชีฝรั่ง
ผั กหอมป้อม คือ ผักชี
ผั กชีน้ำ� คือ ผักชีล้อม
ภาษาเหล่านี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของวั ฒนธรรมการใช้
ภาษาของคนพื้นถิ่นภาคอี สาน
อสว. สภาวัฒนธรรมกรุงเทพมหานคร