Page 35 - Jan53

การครั่ นเสียง คือ การทำ �เสียงสะดุด สะเทือน หรือ สั่น
มีการหลบเสียง ซึ่งท่านอธิบายว่าเป็ นการเห่จนสุ ดเขต
เสี ยงสูงและต่ำ �ของตนแล้ วให้เปลี่ ยนทำ�นองพลิกกลับ
เข้าสู่เขตเสียงของตน และการทอดเสียง ผ่อนจังหวะให้
ช้ าลง ซึ่งมักนิยมใช้ ตอนจบ….ในส่วนของทำ�นองเราอย่า
ไปเปลี่ ยน แต่ลีลาเราเปลี่ยนหรือบังคับเสียงได้ คือ เข้ม
ได้ อ่อนได้ หวานได้ ดุได้ เศร้ าได้ มันอยู่ที่เนื้อของกาพย์
เห่ เรือ” ครูมงคลเล่าประสบการณ์ส่ วนหนึ่งของท่านให้
ฟั งว่า “ช่วงหนึ่ งผมได้มี โอกาสเห่พระบรมสารีริ กธาตุที่
วัดนางชี พอร้องบทปรินิพาน แดดแจ๋ๆ ไม่น่าเชื่อนะ มี
ฝนลงมาเป็นละอองฝอยๆ ตอนขึ้นบทนี้ เราจะครวญ เรา
จะเห่ โศก เศร้าสร้ อย ใส่อารมณ์เข้าไปให้ โศกสุ ดๆ ไม่น่า
เชื่อ ๓ ปี ติดกัน หลังจากนั้นก็ไม่มี แปลก ไม่น่าเชื่อว่า
ฟ้ าดิน ก็ยังให้บังเกิดความอัศจรรย์ ...แล้วคุณเชื่อมั้ย ถ้า
ผมขึ้นเกริ่นเนี่ย ถ้าผมขนลุ กตั้งเมื่อไหร่ คนฟั งขนไม่ลุ ก
ผมให้ตบหน้ าผมเลย ถามคนฟังเถอะ ๑๐๐ ทั้ง ๑๐๐”
นี่เองที่ ทำ�ให้ อานุภาพแห่งเสียงของครู สามารถสะกดผู้
ชมผู้ฟั งไปทั่วคุ้งน้ำ � หรือแม้กระทั่งผู้ที่ชมการถ่ายทอด
ทางโทรทั ศน์และวิทยุ
หลังจากเกษี ยณราชการเมื่อปี ๒๕๔๔ ครูใช้วิถี
ชีวิตอย่างเรียบง่ายท่ามกลางลูกสาว ลูกชาย และหลานๆ
อย่างอบอุ่น ส่วนงานอดิเรกย่ามว่างนั้น ครูบอกว่า “ตอน
กลางวันอยู่บ้านก็อ่านหนั งสือ วิธีคิด วิธีพูด แล้วก็อิ งหลัก
ธรรมไว้ (หัวเราะ) หนังสือธรรมะ หรือถ้าหากมีที่ไหนเชิญ
มาให้ไปบรรยาย ไปสอน ผมก็ ไปครับ”
ทุกวันนี้ ท่านจะยังคงเป็นวิทยากรไปบรรยายตาม
โรงเรียน และสถาบั นการศึกษาต่างๆ ที่สนใจ แต่ มี
สิ่ งหนึ่งที่ท่านยั งอยากทำ� นั่นคือ การหาทายาทเพื่อ
มาสืบทอดภูมิปัญญาและองค์ความรู้ของการเห่เรือจาก
ท่าน ... “ผมอยากจะได้ผู้ที่สนใจจริงๆ อยากจะถ่ายทอด
ลูกเล่ นอะไรซึ่งมีอยู่ เยอะที่คุณครูท่านให้ ไว้” ...
และครูของแผ่นดิ นท่านนี้ก็พร้อมเสมอที่ จะเปิด
ประตู รั บศิษย์ที่มี ความมุ่ งมั่ นและตั้ งใจจริงได้ เข้ ามา
สืบสานการเห่เรือ ตามปณิธานที่ตั้งมั่นว่า “นี่คือสมบัติ
ของชาติ หากไม่รักษาก็ จะสูญไป”....
๓๓