Page 40 - sep52

วารสารวัฒนธรรมไทย
38
ออกฉายในที่สาธารณะจะต้ องผ่านการตรวจจากคณะกรรมการ
เซ็นเซอร์เสียก่อนเท่านั้น ซึ่งเรียกได้ว่า เจตนารมณ์นี้มีมาช้านานแล้ว
ตั้งแต่กฎหมายหนั งฉบั บแรกมาจนกระทั่งถึ งกฎหมายหนังฉบั บ
ปัจจุบัน หลั กการนี้ก็ ยังคงใช้อยู่ จะมี ข้อยกเว้ นอยู่บ้าง ก็เพี ยงหนั ง
ของคนต่างประเทศที่มีความประสงค์จะเข้ามาถ่ ายทำหนังในเมืองไทย
เท่านั้น ที่กฎหมาย (ใหม่) ระบุว่ าต้องให้ ผู้ประสงค์จะเข้ามาถ่ายทำ
ส่งบทหรือรายละเอียดที่ จะถ่ายมาให้ คณะกรรมการทราบเสียก่อนว่า
จะเข้ามาถ่ายหรื อจะทำอะไรกันอย่ างไร
เพราะฉะนั้น ถ้าจะมีใครเข้าใจว่ า กฎหมายหนังในเมื องไทย
เป็นกฎหมายที่จำกั ดสิทธิเสรี ภาพของมนุ ษย์ จนกระทั่ งทุกวั นนี้
หนั งไทยหรื อธุรกิ จอุ ตสาหกรรมหนังไทยยั งเจริ ญก้ าวหน้าไม่ ได้
ก็เพราะมีกฎหมายห่วยนั้น ก็ขอได้ โปรดเข้าใจว่า ท่านยังเข้าใจไม่ ถูกต้อง
ซึ่งจะเป็นเพราะอคติหรืออวิชชาใด ๆ ก็ตามที ขอให้ท่านได้โปรดเปิดตา
เปิดหูเปิ ดสมองข้อเท็จจริ งให้ถู กต้ องชัดเจนเสีย ท่านก็จะมองเห็น
ข้อเท็จจริงเหล่านี้ ได้ชัดเจนขึ้ น รวมทั้งมองการทำงานของคณะกรรมการ
หนังที่ตั้งขึ้นใหม่ในกฎหมายหนังฉบับปัจจุบันได้ชัดขึ้นด้วยว่า
นี่คือ ความพยายามอย่ างยิ่งของทางราชการไทยหรื อของรัฐ
ในอั นที่จะพัฒนาหรื อแก้ไขปรั บปรุ งกฎหมายระเบียบข้ อบั งคั บ
หรือหลักเกณฑ์ นานาประการที่โบร่ำโบาราณนานนมให้ ทันสมั ยขึ้น
แม้ว่าการพัฒนาหรือการแก้ไขเปลี่ยนแปลงนี้ ค่อนข้ างจะใช้
เวลาเนิ่นนานเอาการอยู่ แต่ ณ บัดนี้ วันนี้ การเปลี่ยนแปลงก็ได้ เกิดขึ้ นแล้ว
คือ ต่อไปนี้ หลั กเกณฑ์ “การตรวจก่ อนฉาย” ซึ่งแม้ จะยังคงอยู่
แต่ก็ ย้ายผู้ปฏิ บัติการจาก “ตำรวจ-มหาดไทย” มาเป็นผู้ปฏิบัติการ
ที่อยู่ในแวดวงของ “วัฒนธรรม-การท่องเที่ยว” แล้ว และการตรวจ
ก็จะไม่เน้ น “การผ่ าน” “หรือ” “ไม่ผ่าน” (ถ้ าไม่ตัดโน่ นตั ดนี่ )”
เหมือนเมื่อก่อน แต่จะใช้แนวพิจารณาเป็ นการ “กำหนดลั กษณะของ
ประเภทภาพยนตร์” เหมือนอย่างที่ หลายคนเสนอแนะว่าเป็นวิ ธีการ
ของประเทศที่ศิวิ ไลซ์
ศัพท์ คำว่า “กำหนดลักษณะของประเภทภาพยนตร์” นี้
เป็นภาษากฎหมายที่ใช้อยู่ ในกฎกระทรวงฉบับใหม่ สดล่าสุด ที่เพิ่งจะ
ประกาศใช้ในราชกิจจานุ เบกษา ลงวันที่ ๑๐ สิงหาคม ๒๕๕๒ นี้
ศัพท์คำนี้ คือ คำที่มีความหมายเดียวกับคำว่า “เรตติ้ง” ที่นักวิจารณ์
วงการบันเทิงชอบอ้ างถึงหรื อกล่าวถึงกัน
การทำงานตามหน้าที่ของคณะกรรมการหนังในข้ อนี้ จะถูก
ระบุไว้ในมาตรา ๒๕ ของกฎหมายหนังฉบับใหม่ ดังต่อไปนี้
มาตรา ๒๕ ภาพยนตร์ที่จะนำออกฉายให้เช่า แลกเปลี่ ยน
หรือจำหน่ายในราชอาณาจั กรต้องผ่านการตรวจพิจารณา และได้รั บ
อนุญาตจากคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์และวี ดิทัศน์
การขออนุญาตและการอนุญาตให้ เป็ นไปตามหลักเกณฑ์
วิ ธี การ และเงื่อนไขที่ คณะกรรมการกำหนดไว้ โดยประกาศ
ในราชกิจจานุเบกษา
เมื่อมีกฎหมายแม่บทระบุ ชัดไว้อย่ างนี้ เพราะฉะนั้นนับตั้งแต่
วันที่ ราชกิ จจานุเบกษาประกาศใช้ คือ วั นที่ ๑๐ สิ งหาคม ๒๕๕๒
การทำงานของคณะกรรมการหนังก็จะต้องเริ่ม “ตรวจพิจารณา”
ตามแนวทางที่กฎหมายกำหนดไว้ โดยเคร่ งครัด ตามเนื้อความที่ปรากฏ
ในมาตรา ๒๖ ว่า
มาตรา ๒๖ ในการตรวจพิจารณาภาพยนตร์ตามมาตรา ๒๕
ให้คณะกรรมการพิ จารณาภาพยนตร์และวีดิทั ศน์กำหนดด้ วยว่า
ภาพยนตร์ดังกล่าว จัดอยู่ในภาพยนตร์ ประเภทใด ดังต่อไปนี้
(๑) ภาพยนตร์ที่ส่งเสริมการเรียนรู้ และควรส่ งเสริมให้มี การดู
(๒) ภาพยนตร์ที่เหมาะสมกับผู้ดูทั่วไป
(๓) ภาพยนตร์ที่เหมาะสมกับผู้มีอายุตั้งแต่สิบสามปี ขึ้นไป
(๔) ภาพยนตร์ที่เหมาะสมกับผู้มีอายุตั้งแต่สิบห้าปี ขึ้นไป
(๕) ภาพยนตร์ที่เหมาะสมกับผู้มีอายุตั้งแต่สิบแปดปี ขึ้นไป
๑
๑-๕ ภาพยนตร์ ที่ผ่านการตรวจพิจารณาด้วยการจั ดประเภท
(rating)