Page 41 - sep52

วารสารวัฒนธรรมไทย 39
(๖) ภาพยนตร์ที่ห้ามผู้มีอายุต่ำกว่ายี่สิ บปีดู
(๗) ภาพยนตร์ที่ห้ามเผยแพร่ในราชอาณาจักร
หลักเกณฑ์ ในการกำหนดว่า ภาพยนตร์ลั กษณะใดควรจัด
อยู่ในภาพยนตร์ประเภทใด ให้เป็นไปตามที่กำหนดในกฎกระทรวง
เอาละครับ ถึ งเวลาที่เราจะต้องเริ่ม “เรี ยนรู้” กฎหมายกัน
แล้วว่า
“กรรมการหนัง” ชุดใหม่ จะต้องตรวจพิ จารณาหนั ง
โดยการกำหนดว่าภาพยนตร์ ดังกล่าวจัดอยู่ ในประเภทใด ในวงเล็ บ
เจ็ดวงเล็บที่กฎหมายเขี ยนไว้นี้
เมื่อพระราชบัญญัติ มาตรา ๒๖ กำหนดประเภทหนั งไว้
เจ็ดประเภท (หรื อเจ็ดวงเล็บ) และมาตรา ๒๕ ระบุไว้ว่ า หลักเกณฑ์
วิธีการ และเงื่อนไข ต้องใช้นั บตั้งแต่วั นที่มีกฎกระทรวงประกาศไว้ใน
ราชกิจจานุ เบกษา เราก็ต้องกลั บไปดูที่กฎกระทรวงฉบั บใหม่ล่ าสุดนี้
กันอีก
ท่านผู้อ่านครับ ถ้าท่านสนใจในเรื่ องราวเหล่านี้ และคิ ดว่า
ท่านมีเวลาพอที่จะเรี ยนรู้เรื่องราวเหล่านี้ให้กระจ่ างชัดขึ้น เพื่อเพิ่ม
ความรู้ความเข้าใจของตนเองให้ มากขึ้น หรือเพื่อการทำความเข้าใจ
วงการหนังทั้งนอกประเทศและในประเทศได้ มากขึ้น หรือเพื่ อแรงจูงใจ
ใด ๆ ก็ตามที ขอให้ท่ านได้โปรดอดทนติ ดตามอ่ านกฎกระทรวง
ฉบับนี้ต่อไปให้ จบ
จบแล้ว เรายังมีเรื่องที่จะต้องพูดคุ ยกันต่อไป
กฎกระทรวงฉบับนี้ มีชื่อว่ า กฎกระทรวงกำหนดลักษณะ
ของประเภทภาพยนตร์ พ.ศ. ๒๕๕๒ ออกโดยรัฐมนตรีว่ าการกระทรวง
วั ฒนธรรม นายธีระ สลั กเพชร เมื่อวั นที่ ๔ สิงหาคม ๒๕๕๒
และประกาศในราชกิจจานุ เบกษา วันที่ ๑๐ สิ งหาคม ๒๕๕๒
ครับ กฎกระทรวงมีฐานะเป็ นกฎหมายฉบับหนึ่ งที่ตราขึ้ น
เพื่อใช้ในการบริ หารราชการตามระบอบการปกครองของไทย
กฎหมายก็เป็ นกติกาสังคมที่ ประเทศซึ่งศิวิ ไลซ์แล้ว มักจะ
กล่าวอ้างว่า กฎหมายคื อสิ่งที่ ประชาชนจะต้องเรียนรู้ (หรื อรับรู้)
บุคคลจะกระทำการใด ๆ อั นเป็ นเหตุ ให้ผู้ อื่ น หรื อสาธารณชน
เกิดความเดือดร้ อนหรือเสี ยหาย โดยอ้างว่าตนไม่รู้ กฎหมายไม่ได้
กฎหมายจึงเป็นสิ่ งจำเป็นสำหรั บสังคมมนุษย์ในโลกที่ ยังมุ่งหวังสังคม
ของตนให้ศิวิ ไลซ์
แต่อย่ างไรก็ตามที กฎหมายเป็นสิ่ งที่สร้างขึ้น หรือตราขึ้ น
โดยมนุษย์ ซึ่ งมี ทั้งคนฉลาด คนธรรมดา คนโง่ ไม่มีคนธรรมดา
คนไหนที่จะฉลาดอย่างเดี ยว โดยไม่เคยโง่ หรือโง่ อย่างเดียว โดย
ไม่เคยฉลาด (สักครั้งหนึ่ง) ในโลกนี้ เพราะฉะนั้น กฎหมายที่สร้ าง
โดยมนุษย์ต่อให้สร้างขึ้ นโดยเจตนาดีเพี ยงใด แต่เมื่อใช้ไปสักพัก หรือ
เมื่อยุคสมัยเปลี่ยนแปลงไปมากขึ้ น ความฉลาดหรือความโง่ ของคน
เปลี่ยนแปลงไปมากขึ้ น กฎหมายนั้นก็ย่ อมจะมีจุดอ่อนหรื อช่ องโหว่
แน่นอนเป็นธรรมดา
เพราะฉะนั้น หลักของธรรมชาติที่น่าจะยอมรับกั นได้ทั่วไป
เกี่ยวกับธรรมชาติของกฎหมายก็คือ
กฎหมายจะต้องสร้างขึ้นได้ และจะต้องแก้ไขได้
และกฎหมายจะได้ รั บการยอมรับ หรื อจะถู กต่อต้าน
(เกิดการไม่ยอมรับ) ก็ขึ้ นอยู่กับผู้ใช้ กฎหมายด้วย ว่าจะใช้ กฎหมายนั้น
โดยจริยธรรม โดยสำนึก และโดยวิ จารณญาณแห่งวิ ญญูชนเพียงใด
ผมอยากให้เรามองกฎหมายด้ วยธรรมชาตินี้ ก่อนที่ จะอ่าน
กฎกระทรวง ซึ่งยังไม่เคยมี มาก่ อนในสังคมไทยฉบับนี้ อ่านอย่ าง
อดทนสักนิด และตั้งใจอ่านกันต่อไป
กฎกระทรวงกำหนดลั กษณะของประเภทภาพยนตร์
พ.ศ. ๒๕๕๒ มีรายละเอียดดังต่อไปนี้
อาศัยอำนาจตามความในมาตรา ๖ และมาตรา ๒๖
วรรคสอง แห่งพระราชบัญญัติภาพยนตร์ และวีดิทัศน์ พ.ศ. ๒๕๕๑
อันเป็นกฎหมายที่มีบทบัญญั ติบางประการเกี่ยวกับการจำกัดสิทธิและ
เสรีภาพของบุ คคล ซึ่งมาตรา ๒๙ ประกอบกับมาตรา ๓๓ มาตรา ๔๑
และมาตรา ๔๕ ของรัฐธรรมนู ญแห่งราชอาณาจักรไทย บัญญัติให้
กระทำได้โดยอาศัยอำนาจตามบทบั ญญัติแห่ งกฎหมาย รั ฐมนตรี
ว่าการกระทรวงวั ฒนธรรมออกกฎกระทรวงไว้ดังต่อไปนี้
ข้อ ๑ ภาพยนตร์ที่ส่งเสริมการเรียนรู้และควรส่งเสริมให้มี
การดู มีลั กษณะอย่างหนึ่ งอย่างใดดั งต่อไปนี้
(๑) เนื้ อหาส่งเสริมการศึกษา จริยธรรม ศิ ลป-
วัฒนธรรม ขนบธรรมเนียมประเพณี หรื อศีลธรรมอันดีของชาติ
(๒) เนื้อหาส่ งเสริมความรู้หรือความเข้ าใจในการพัฒนา
สังคม ครอบครัว หรือคุณภาพชีวิต หรือการรักษาทรั พยากรธรรมชาติ
หรือสิ่ งแวดล้อม
(๓) เนื้อหาส่ งเสริ มความรู้ ความเข้ าใจ ความ
รับผิดชอบ หรือจิตสำนึ กที่เกี่ยวกั บการปกครองในระบอบประชาธิปไตย
อันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข หรือประวัติศาสตร์ของชาติ
ข้อ ๒ ภาพยนตร์ที่เหมาะสมกับผู้ดูทั่ วไป มีลักษณะดังต่อไปนี้
(๑) เนื้อหาที่ให้ความรู้หรือก่อให้เกิดประโยชน์ ต่อ
การดำเนินชี วิตประจำวันของประชาชน หรือให้ความบันเทิงเป็นการทั่วไป
(๒) ไม่มีลั กษณะของภาพยนตร์ตามข้อ ๓ ข้ อ ๔
และข้อ ๕
ข้อ ๓ ภาพยนตร์ ที่เหมาะสมกับผู้มีอายุตั้งแต่ สามสิบปีขึ้ นไป
ต้องไม่มีลักษณะดังต่อไปนี้
(๑) เนื้อหาที่ น่ากลัว สยองขวัญ หรือแสดงการกระทำ
ที่รุนแรง ทารุณ โหดร้าย หรือขาดมนุษยธรรม
(๒) เนื้ อหาที่แสดงพฤติ กรรมทางเพศที่ ส่ อไป
ในทางลามกอนาจาร
๒