Page 34 - sep52

วารสารวัฒนธรรมไทย
32
ดังนั้นบริ เวณที่เรือจะเข้าถึงก็ อยู่ ในระหว่างจังหวัดตรั ง
ไปจังหวั ดพั งงา โดยรวมกระบี่และตะกั่ วป่า อยู่บริเวณนี้ด้ วย
ส่วนขากลับนั้นเรื ออาจจะแล่นเลี ยบชายฝั่งไปถึ งแนวละติจู ดที่
๑๐ องศา บริเวณจั งหวัดระนองแล้วตั้งหั วเรือมุ่งไปทางทิ ศตะวันตก
เรือก็จะเข้าทางตอนเหนื อของลังกาหรือชายฝั่งทะเลตอนใต้ ...”
สรุปแล้วเป็ นอิ ทธิพลลมมรสุ มที่คาดการณ์ ไว้ยังไม่ได้
ทดลองให้เห็นจริ ง ส่วนที่แน่นอนก็คือ บริเวณที่ เรือตั้งหัวแล่นนั้น
ต้องมี ทิ ศทางรั บกั บกระแสลมและมี สถานที่ กำบั งเรื อหลบ
กระแสลมได้ ด้วยเหตุ นี้ บริเวณตรงแหล่งโบราณคดีบ้ านทุ่ งตึก
หรือเหมืองทอง ตำบลเกาะคอเขา อำเภอตะกั่วป่า จังหวัดพังงา
จึงกลายเป็นเมืองท่ าขนาดใหญ่ขึ้นในอดีตกาล
การค้นพบสถานที่แห่งนี้ ก็อาศัยการสำรวจขุดค้ นและ
การค้นพบโบราณวัตถุที่เชื่อมโยงไปถึงลั กษณะของสินค้านำเข้า
จากต่างประเทศ ที่เกิดขึ้ นเมื่อ ๑๐๐๐ ปีมาแล้ว ได้แก่ เครื่องถ้วยจีน
สมัยราชวงศ์ ถังตอนปลาย เครื่ องถ้วยเปอร์เซีย เครื่องแก้วจาก
ตะวันออกกลาง ลูกปั ดแก้ วและหิ นจากตะวันออกกลางหรื อ
อินเดีย เป็นต้น ทั้งหมดมีอายุอยู่ระหว่างพุทธศตวรรษที่ ๑๓-๑๖
บริเวณนี้เป็นท้ องทะเลราบเรียบ กว้างขวาง และเหมาะสำหรับ
เป็นท่าเรือขนาดใหญ่ต่อการขนส่งสินค้ าจากเรือ
ทะเลด้านในของเมืองท่ าบ้านทุ่ งตึกนี้ แม้เต็มไปด้วย
ป่ าชายเลนในปัจจุ บั น ก็ยังมี ร่ องน้ำที่ ให้เรื อเข้ าไปถึงแหล่ ง
โบราณคดีสำคัญคือ เขาพระเหนอ ซึ่งต้ องป่ายปีนกันจากเชิ งเขา
ที่มีร่ องรอยฐานหินที่ ประทับเมื่อคราวพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้า
เจ้าอยู่ หั ว เสด็จประพาสขึ้ นไปจนถึ งส่วนยอดก็ พบซากอิ ฐ
ที่เป็ นเทวสถาน ส่วนเทวรู ปพระวิ ษณุที่ พบมีลั กษณะที่มี สรีระ
อันงดง ามนั้ นไ ด้ นำ ไ ป ไ ว้ ที่ พิ พิธภั ณฑ์ แห่ ง ชาติ พร ะนคร
เป็นหลักฐานใหม่ที่ ยืนยันความเป็นเมื องท่าขนาดใหญ่ของบ้าน
ทุ่ งตึก ส่ วนจะสรุปว่าเป็นเมื องท่าตักโกลาตามที่ สันนิ ษฐาน
ไว้ก่อนหรือไม่นั้ น เป็นเรื่องที่น่าศึกษาต่ อ อย่างน้ อยบริเวณเขา
พระเหนอนี้ ครั้ งหนึ่งเคยเป็นชุ มชนใหญ่ อยู่ตรงข้ามกับแม่น้ ำ
ตะกั่วป่า มีการขนถ่ ายสินค้าลงเรือขนาดเล็ กเข้ าแม่น้ำตะกั่วป่ า
เพื่อลำเลียงไปยั งดินแดนต่ าง ๆ โดยผ่านลำน้ำต่าง ๆ ไปจนถึง
ปากน้ำแหลมโพธิ์หรื ออ่าวบ้านดอน เมืองสุราษฎร์ธานี
หากถามว่าทำไมต้องเป็นบริเวณบ้านทุ่งตึก ก็ต้องยกให้
เป็นความฉลาดของนั กเดินเรือที่ รู้ทิ ศทางลมและใช้กระแสลม
ให้เป็นประโยชน์ อย่างน้อยก็ ไม่ต้องเดินทางเลียบฝั่ งไปจนถึ ง
ช่องแคบมะละกาให้โจรสลัดปล้นสะดมชิงสินค้าได้
ด้วยเหตุ นี้ การลำเลี ยงสิ นค้าลงเรื อขนาดเล็ กเข้ าใน
แม่น้ำสายต่ าง ๆ ตัดข้ ามไปยังฝั่ งตะวันออก ซึ่ งเป็นอ่าวไทยนั้น
จึงถื อว่าเป็ นความฉลาดของพ่อค้ าในอดีต แม้ในปัจจุ บันก็ ยังใช้
วิธีการเดิ ม คือ นำเรือขึ้นรถบรรทุกวิ่งข้ามจากฝั่งทะเลตะวันตก
(อันดามัน) ไปยังฝั่งทะเลตะวันออก (อ่าวไทย)
ขดทองคำ บนเขาพระนารายณ์
เส้นทางท่าพง-ทุ่งตึก