Page 36 - may52

วารสารวัฒนธรรมไทย
34
ตั้งแต่ เช้าจรดเย็ น โดยเริ่มจากการปล้ำของนั กมวยปล้ำระดับต้น ๆ
ไปก่อน จากนั้นก็เป็นการปล้ ำของนักมวยระดั บสูงขึ้น ๆ ไป และจะ
ทวีความเข้มข้นไปเรื่อย ๆ ตามเวลาที่ผ่ านไป จนราว ๖-๗ โมงเย็น
ก็จะเป็นการปล้ำของคู่เอกก่อนการเลิ กการแข่งขันในวันนั้น ๆ และ
พอวันสุดท้าย นักมวยปล้ ำคนใดชนะมากที่สุ ด ก็จะเป็ นแชมป์ในการ
แข่งขันครั้งนั้น ได้ รับถ้ วยพระราชทานของสมเด็จพระจักรพรรดิ ซึ่ ง
การแข่งขั นแต่ละครั้ง จะเบ็ดเสร็จในตัว ไม่มีไปต่อในการแข่งขันคราวหน้า
เขาบอกว่า นักมวยปล้ำที่เก่ง ๆ จะมี เงินเดือนและรายได้นับล้ านบาท
เลยทีเดี ยว ตอนที่พาพวกเราไปดู เขามี เอกสารแจกให้ด้วย ทำให้
รู้เรื่องเกี่ ยวกับซู โม่มากขึ้น และการแข่งขั นมวยปล้ำญี่ปุ่นที่ ได้ไปเห็ น
ของจริงครั้ งนี้ ทำให้ รู้ ว่ าต่างกั บมวยปล้ำฝรั่ งมากที เดียว เพราะ
มวยปล้ำญี่ปุ่นเขาแพ้ชนะด้วยการผลั กคู่ต่อสู้ให้ออกนอกวงหรือเวที
ที่กำหนด หรือหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งล้มจนส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกาย
ยกเว้นเท้าแตะพื้นแล้ว อีกฝ่ายที่ไม่แตะพื้ นจะเป็นผู้ ชนะทันที ซึ่งจะใช้
เวลาไม่นาน และไม่ มีความรุนแรงแบบมวยปล้ำฝรั่ ง และก่อนจะเข้า
ต่อสู้กั น เขาก็มีพิ ธี รี ตองเป็นธรรมเนียมปฏิ บัติหลายอย่าง ดู แล้ว
ก็เพลินเหมื อนดูการแสดงมากกว่าการต่ อสู้ ที่สำคัญนั กซูโม่จะมี การ
หยิบเกลือขึ้ นโปรยในอากาศในขณะเข้าออกวงกลมที่ กำหนดเป็ น
ขอบเขตสนามด้วย โดยเชื่อว่าเกลือเป็ นสัญลักษณ์ของความบริ สุทธิ์
ยุติธรรม และช่วยขจัดสิ่งชั่วร้ายให้หมดไป หลังจากดูซูโม่แล้ ว เขาก็พา
เราไปกินอาหารในร้าน ซึ่งเจ้าของเคยเป็ นนักซูโม่มาก่อน ภายในร้าน
จึงมีภาพและของเกี่ ยวกับซูโม่หลายอย่ าง รวมไปถึงเวทีจำลองที่ ใช้
ในการแข่งขันซูโม่ ด้วย เราเลยได้เห็ นของจริง (แบบจำลอง) ใกล้ ๆ
ทำให้เห็นลั กษณะเวทีว่ าทำด้วยดินยกพื้นสูง และโรยด้วยทรายอัดแน่น
สำหรับวันสุดท้ายวันที่ ๒๒ มกราคม อั นเป็นวันเดินทาง
กลับ พวกเราต้องออกจากกรุงโตเกียวแต่เช้า เพื่ อไปเช็คอินให้ทันเวลา
เพราะเครื่องออกราว ๑๑ โมงเช้ า ละคณะที่ออกพร้ อมกั นล้วนมี
กระเป๋าและอุปกรณ์การแสดงที่ ต้องใช้เวลาตรวจเช็ คกันไม่ น้อย จึงต้อง
ไปให้เร็วหน่อย โดยเฉพาะกระเป๋าแต่ ละคนขนาดไม่ค่อยมีเวลาให้
ช็อปปิ้งกันเท่าไรนัก ยังสามารถซื้อของฝากของใช้ กันได้อย่ างมากมาย
หลังเช็คอินแล้ ว พวกเราก็ได้ร่ ำลาล่ามชาวญี่ปุ่นที่น่ารักของเราทั้งสอง
คือ คุณลุงฟู และคุณเจี๊ยบ ที่เราเรียกชื่อตามที่คนไทยตั้งให้ จนลืมชื่อ
จริงไป พวกเราเดิ นทางกลับถึงสนามบินสุวรรณภูมิราว ๆ ๔ โมงเย็น
แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
การไปแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมครั้งนี้ แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ
แต่เชื่อว่าเยาวชนทั้ งไทยและญี่ปุ่นต่างก็ได้เรียนรู้ซึ่งกันและกั นมากขึ้น
และเป็นการเรียนรู้จากประสบการณ์ตรงที่ดีกว่าการบอกเล่า หรืออ่าน
จากหนังสื อ หรือดูจากที วีแน่นอน โดยเฉพาะเยาวชนไทยที่ได้เดินทาง
ไปครั้งนี้ ผู้เขียนมั่นใจว่าหลายคนคงจะได้เห็นแบบอย่ างที่ดี และนำมา
ใช้เป็นประโยชน์ได้ ทั้งต่อตนเองและผู้อื่นต่อไปในอนาคต