Page 34 - may52

วารสารวัฒนธรรมไทย
32
แต่เจ้าภาพมิได้จัดให้พวกเราได้ไป เพราะไม่มีเวลา (เอ! หรือไม่อยาก
ให้เยาวชนหมกมุ่นเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ก่อนเวลาอันสมควร ก็ไม่รู้ ซินะ)
หลังจากไปเยี่ยมคารวะท่านรองนายกเทศมนตรีแล้ว เขาก็พาไปดูโรงงาน
ผลิตชาญี่ปุ่ น ซึ่งร้านนี้คุณติ๊กกัญญารัตน์ดาราไทยก็เคยมาและแนะนำ
ในรายการของเธอ เจ้าของร้านเลยเปิดวีซีดีให้ดูเลย โดยไม่ต้องให้ล่าม
แปลกลับไปกลับมาให้เสี ยเวลา จากที่นี่ เขาก็พาดูสถานที่ที่เราจะต้อง
ไปแสดง ที่เรียกว่า “English Garden” ซึ่งเป็นสวนสาธารณะ แต่มีลักษณะ
เป็นโถงยาวกรุ กระจกที่สามารถมองออกไปเห็ นสวนดอกไม้ภายนอกได้
และยังมีเวที ภายใน ที่สามารถจัดให้เป็นที่แสดงกิจกรรมต่ าง ๆ และที่
ส่วนนี้เองที่เขาจั ดให้คณะเยาวชนของเราใช้ แสดงนาฏศิลป์ ดนตรีไทย
ให้คนของเขาได้ ชม ซึ่งเขาได้มีการประชาสั มพันธ์ไปแล้วทั้ งแผ่นพั บ
โปสเตอร์ และทางที วี จากข้ อมูลที่ เราได้ ส่ งมาล่วงหน้ า จากที่ นี่
คณะของเราก็ได้ กลั บไปเช็ คอินเข้ าที่ พัก ส่ วนหัวหน้ าคณะ
และผู้ประสานงานทั้ งไทยและญี่ปุ่น ต้ องอยู่ประชุ มกั นต่อเพื่อพูดคุย
ในการเตรียมความพร้อมล่ วงหน้า
ในวันรุ่งขึ้ น คือ วันที่ ๑๘ มกราคม ทางเจ้าภาพได้พาพวกเรา
ไปชมการแสดงดนตรีและนาฏศิลป์ แบบดั้งเดิมของญี่ปุ่น ที่ ยาชูกิ บูชิ
ซึ่ งระหว่างชมการแสดง ก็ มีการเชิ ญให้ เยาวชนของเราแต่งตั ว
และออกไปร่ายรำตามแบบผู้แสดงด้วย จากนั้ นก็ไปชมพิพิธภัณฑ์เอดาชิ
ที่นอกจากจะมี รูปต่ าง ๆ แสดงให้ชมแล้ ว ด้านนอกตัวอาคารยังมี
สวนญี่ปุ่ นที่เขาบอกว่าที่นี่จัดได้สวยงามจนชนะเลิศการจัดสวนถึง ๖ ปี ซ้อน
ซึ่งเราดู แล้วก็สวยจริง ๆ พอช่วงบ่ายเพื่อให้ เยาวชนไทยผู้ไม่เคยเห็ น
หิมะมาก่อน ได้ สัมผัสหิ มะอย่างเต็มที่ เขาก็เลยพาคณะของเราไปยั ง
“ภูเขาไดเซ็ น” และปล่ อยให้เล่นหิ มะกั นอย่างสมใจ โดยส่วนที่
เขาพาไปนี้ ไม่ใช่ส่ วนที่เขาเล่ นสกี แต่ เป็นทางไปวัดบนเขา คนจึงไม่
พลุกพล่าน ทุ กคนก็เลยลุ ยหิมะกันอย่างสนุ กสนาน หน้าตาของหิมะนั้น
หลายคนคงจะเคยเห็นในทีวี ว่าเป็ นสีขาวโพลน แต่เมื่ อมาเห็นและ
จับของจริง จะเห็นว่ามันคล้ ายน้ ำแข็งใสบ้ านเรา แต่เนื้อละเอียดยิบกว่า
และหากจับด้วยมือเปล่ านาน ๆ อาจปวดแสบปวดร้ อน ที่เรียกว่า
“หิมะกัด” ได้ เพราะมันจะเย็ นจัด เราจึ งไม่ควรสัมผั สด้วยมือเปล่า
สำหรับการแสดงที่จังหวัดชิมาเนะนี้ เราแสดงในวันที่ ๑๗
มกราคมช่วงบ่ าย โดยช่ วงเช้าเขาจั ดให้เราไปทั ศนศึกษาด้ วยการ
นั่งเรื อผ่านตามคลองที่อยู่ รอบเมือง ที่ แปลกก็คือ เรื อต้องขับลอด
สะพานที่แคบและเตี้ยมากอยู่สองสามแห่ง โดยคนขั บเรือจะหุบหลังคา
เรือที่ ทำด้วยผ้าร่มมาคลุมคนนั่ง เหมือนเป็ นฝาปิดกล่ องขนมอย่างไร
อย่างนั้ นเลย หลั งจากนั่งเรื อแล้ว เราก็ ไปที่ Engl ish Garden
เพื่อเตรี ยมตัวแสดงกั นเลย โดยเขาให้เวลาแสดงทั้งหมด ๔๐ นาที
ทางสมาคมศิลปะเพื่อเยาวชน สวช. จึงได้นำเสนอเป็นการบรรเลง
ดนตรีไทย ต่ อด้วยการแสดงระบำ ๔ ภาค และจบด้วยโขนรามเกียรติ์
ตอน หนุมานจับนางสุพรรณมัจฉา ซึ่งก่อนที่ จะมีการแสดงของไทยนั้น
ทางจังหวัดก็ ได้จัดการแสดง “โกโตะ” อันเป็ นดนตรีพื้นบ้ านญี่ปุ่ น
และการแสดง “คาคูระ” ซึ่งเป็ นการร่ ายรำสวมหน้ากากเพื่ อถวาย
แก่เทพเจ้ าในศาสนาชินโต มาร่วมแสดงให้ ประชาชนของเขาได้ชมก่อนด้วย
ตอนที่เยาวชนไทยแสดงนั้ น ปรากฏว่าได้รับความสนใจจากประชาชน
ที่นั้นเป็นจำนวนมาก ซึ่ งวันต่อมาหนั งสือพิมพ์ ท้องถิ่ นได้ลงข่ าวว่า
เป็นการแสดงที่สวยงาม อ่อนช้อย และว่าวั นนั้นมีคนมาดูถึง ๔๐๐ กว่าคน
ซึ่งที่ นี่เคยมี คนดูสู งสุ ดเพียง ๓๐๐ กว่ าคนเท่ านั้ น นอกจากนี้
เขายั งได้สั มภาษณ์ชาวโอซาก้ าที่ ได้ ข่าวและลงทุ นนั่งรถไฟมาดู
การแสดงของไทยถึงที่นี่ด้วย พอฟังล่ามแปลจบ พวกเราก็ยิ้ มแก้มปริ
ด้วยความภาคภู มิใจ หลังจากจบการแสดงวันนั้ นแล้ว ทางเจ้ าภาพ
ก็ได้จัดเลี้ยงคณะนั กแสดงทั้งไทยและญี่ปุ่น และยั งได้เชิ ญเยาวชน
ระดับมั ธยมศึ กษาจากโ ร ง เ รี ยนในจั งหวั ดชิมา เนะมาพู ดคุ ย
แลกเปลี่ยนความคิ ดเห็น และแสดงการเต้นให้เยาวชนของไทยเราได้ดูอีกด้วย
แต่ควรใส่ถุงมือที่ หนาพอควร และเมื่อย่ ำไปในหิมะ ถ้ามั นยังไม่อัดตัว
กันแน่นและแข็ งพอ ขาเราก็จะจมลึกลงไป และบางแห่งถ้าเหยี ยบลงไป
เราก็จะลื่นไถล เหมือนเดิ นอยู่ก้อนน้ำแข็ ง (คล้าย ๆ ในลานสเก็ต)
ดังนั้ น เวลาเดินในหิมะจึ งต้องระมัดระวังให้ดี ไม่งั้นอาจเกิดอุบัติเหตุ
โดยไม่คาดฝั น ส่วนรองเท้าที่ ใส่สามารถใช้รองเท้ าผ้าใบ รองเท้ าหุ้มส้น
หรือรองเท้ าบูทก็ได้ ที่ สำคัญ ดอกยางบนพื้นรองเท้าต้องไม่สึ ก ไม่งั้น
จะลื่นเวลาเดิน
เช้าวันที่ ๑๙ มกราคม อั นเป็นวันสุดท้ายในเมืองมั ตซิเอะ
จังหวั ดชิมาเนะ เจ้าภาพได้พาเราไปหัดทำขนมญี่ปุ่น ๒ ชนิด ชนิดแรก
มีชื่อว่า “ริวคิ วมันยู” ซึ่งเป็ นชื่อของผู้ที่คิดวิ ธีชงชาคนหนึ่ งของญี่ปุ่น
หน้ าตาขนมนี้ก็ คล้ ายซาละเปาบ้านเรา ตอนปั้ นแป้งจะเป็ นสีขาว
แต่พอเข้ าเตานึ่งแล้วจะออกมาสีน้ำตาล ส่วนอีกชนิ ดเป็นขนมแป้งสีชมพู
มีชื่อว่า “โซยูบาย” โซยู แปลว่า อายุยืน ส่วนบาย แปลว่า ดอกบ๊วย
เพราะรูปร่างหน้ าตามันเหมือนดอกบ๊วย อันที่จริง จะเรียกว่าไปหัดทำ
ขนมก็ ไม่ถู กนัก ต้องเรี ยกว่าไปปั้ นแป้งตามแบบอาจารย์ มากกว่ า
เพราะแป้งที่ให้เราทำนั้ น เขาผสมไว้เรียบร้อยแล้ว การที่เขาพาเราไป
หัดทำนี้ คงเป็นเพราะเมื องมัตซิเอะได้ ชื่อว่าเป็นแหล่งผลิ ตขนมญี่ปุ่น
ที่สำคัญหนึ่ งในสามของกลุ่ม “เมื องขนมญี่ปุ่ นทั้ง ๓” คือเกียวโต
คะนะซะวะ และมัตซิ เอะ โดยมีเรื่องเล่าสืบกันมาว่า การผลิตขนมสำหรับ
พิธีชงชานั้นได้ เจริญรุ่งเรืองขึ้นที่เมืองมั ตซิเอะนี้ เพราะมะสึไดระ ฟุไม
เจ้าผู้ครองปราสาทมั ตซิเอะสมัยเอโดะเป็นผู้ส่งเสริมศิลปะการชงชา
ที่น่าสังเกตคือ ขนมส่ วนใหญ่ของญี่ปุ่น มักจะมีไส้เป็นถั่วแดง ขนมที่ เรา
ไปปั้นก็ เช่นกัน หลังจากปั้นขนม และไปกินข้าวกลางวันเรียบร้อยแล้ว