Page 42 - june52

วารสารวัฒนธรรมไทย 40
ความเหมาะสมของบุคคลทุ กฝ่ าย (คือ ฝ่ ายกรรมการ ฝ่าย
ผู้ประกอบการซึ่งมีทั้ งผู้ทำหนัง เจ้ าของโรงหนัง ผู้ขายหนัง
และฝ่ายประชาชนผู้บริ โภค ทั้งนี้ยังไม่นับรวมถึ งฝ่ายเจ้าของ
ร้านเกม ธุรกิจตู้เกม ซึ่ งเป็นธุ รกิจบนเทคโนโลยีใหม่ล่ าสุด
เพิ่มขึ้นมาอีก) ได้อย่างไร?
นอกจากนี้แล้ ว พระราชบัญญั ติ ฉบับนี้ ยังกำหนด
ให้มีการตรวจพิจารณาภาพยนตร์ และวีดิ ทัศน์ที่จะ “นำออก
ฉาย-ให้เช่า-แลกเปลี่ยน-หรือจำหน่ ายในราชอาณาจั กร”
โดยวิธี การใหม่ที่ เรี ยกว่าการจัดประเภท ๗ ประเภท
ที่เรียกกั นตามภาษาพูดว่า “เรตติ้ง” ขึ้ นมาอีก เป็นของใหม่
ล่าสุด
ซึ่งทุ กวั นนี้กฎหมายมี แล้วเป็นลายลั กษณ์ อั กษร
แต่การใช้ ยังทำไม่ ได้ เต็ มที่ เพราะยังติดขั้ นตอนของการ
ออกกฎ-ระเบียบ-หรื อประกาศระดับกระทรวง-หรือกรม
ตามระเบียบบริหารราชการของประเทศไทยอยู่อีกขั้นตอนหนึ่ง
เ ร า จึ ง ต้ อ ง ทำ ง านกั น โ ดย ใ ช้ กฎหมา ยบา ง ส่ วนบ้ า ง
บทเฉพาะกาลบ้ าง ธรรมเนี ยมปฏิบั ติ ที่ เคยใช้กั นมา
ก่ อนหน้ านี้บ้ าง นั่ งดูหนั งหรื อตรวจวี ดิ ทั ศน์ กั นอย่ าง
เครียดมาก เครี ยดน้ อย (ขึ้ นอยู่ กั บสาระของหนั งหรื อ
วีดิทัศน์ที่นำมาให้ตรวจ) กันอยู่ในปัจจุบัน
ปัจจุ บัน ซึ่ งเทคโนโลยี ของหนั งทุ กวั นนี้ ล้วนมี
การพัฒนาทั้ งภาพ ทั้ งเสียง ด้ วยวิธี การใหม่ ๆ ให้มีดี กรี
แห่งความกวนประสาท-เร้ าอารมณ์แก่ผู้ชมได้มากพอสมควร
อยู่ แล้วนั้ น การนั่ งดูหนั ง (อย่างรับผิ ดชอบเต็มที่ ในงาน)
โดยการต้องดูไป จำฉากจำตอนไป ตีความหนังไป ก่อนที่
จะต้องสรุ ปการนำเสนอของหนังและมองหนั งในภาพรวม
ในที่สุดนั้น การทำงานในบางครั้ง (หรือในหนังหลายเรื่อง)
จึงไม่ใช่ความสนุกหรือความบันเทิ งแน่นอน
งานดู หนั งจึ งไม่ ใช่ งานสนุ กอย่ างที่ บางคนคิด
โดยเฉพาะอย่างยิ่ งถ้ าคนที่จะทำงานอย่างใจไม่ รั ก และ
ไม่เข้าใจศาสตร์ ของหนังดีพอ ว่ าหนั งคื ออะไร ต้ องการ
นำเสนออะไร? และในฐานะกรรมการเราจะต้องทำงานของ
เราโดยสรุปความเห็นอย่างไร?
ซึ่งรายละเอี ยดของงานนี้ ยังมี เรื่ องราวที่น่ ารู้ อี ก
มากมายให้ ท่านได้รั บทราบ โดยเฉพาะสำหรับท่านผู้ อ่าน
ที่คิดว่า หนังเป็นสิ่งที่น่าสนใจ ต้องขอเชิญให้ติ ดตามต่อไปใน
ฉบับหน้า
ชุดหนึ่ งเป็นของกระทรวงวั ฒนธรรม โดยมี
สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ ทำหน้าที่ เป็ น
เลขานุการ มีหน้ าที่ พิจารณาหนังทุ กชาติทุกภาษาที่ จะนำ
ออกฉาย-ขาย-หรือให้เช่าในประเทศไทย
อีกชุดหนึ่ งเป็นของกระทรวงท่ องเที่ยวฯ โดยมี
สำนั กงานพัฒนาการท่ องเที่ยวเป็ นเลขานุ การ มี หน้ าที่
พิจารณากองถ่ ายทำหนั งจากต่างประเทศ ที่จะขอเข้ามา
ถ่ายทำหนังทุกประเภทในประเทศไทย
“งานนั่ งดูหนั ง” นั้ นอยู่ ในกรรมการชุ ดแรกคื อ
ชุดของกระทรวงวัฒนธรรม ซึ่ งรับงานเซ็นเซอร์ที่โอนมาจาก
กองทะเบียนสำนักงานตำรวจแห่งชาติทั้งหมด
และงานนี้แหละครับที่บางคนอาจจะนึกว่าเป็นงาน
ของคนโชคดี หรื องานสนุก ซึ่งในความเป็นจริ งแล้วการ
ทำงานดูจะห่ างไกลกับความสนุก (ในนิยามของคนทั่วไป
ที่เห็ นว่าการดูหนังเป็นความสนุ ก) โดยสิ้นเชิง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ากรรมการ (หรืออนุกรรมการ)
ท่านใดจะทำงานด้ วยความสำนึ กว่ า เราต้องทำงาน
ตามวัตถุ ประสงค์หรื อเจตนารมณ์ ของกฎหมายฉบั บนี้
ซึ่งมีอยู่ ๙๑ มาตรา ๗ หมวด ๑ บทเฉพาะกาล ให้ อยู่ใน