Page 30 - june52

วารสารวัฒนธรรมไทย 28 ั
ดาราสาวจากตระกูลสู งศักดิÏ คนหนึ่ ง ถูกชั กชวน
จากเพื่อนที่เป็ นผู้กำกั บให้ มาเล่นละครเป็นดารารั บเชิ ญ
ในบางฉาก แต่เมื่ อเผลอรับปากเล่ นให้เพื่อนแล้ว ใครต่อใคร
ก็ออกปากชมว่า เธอเล่นดี เหลือเกิน จากนั้นเป็นต้ นมา เธอก็
หลงเล่ห์มายา กระโจนเข้าสู่ จอเงินและจอแก้ว จนกลายเป็น
อาชีพหลักช่วงหนึ่งของชีวิตไปอย่างไม่น่าเชื่อ
แต่ไม่ว่ าเธอจะตี บทในละครเรื่องไหนแตกกระจุ ย
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะมีคนชมเธออื้ออึงทั่วบ้านทั่วเมืองเพียงไร
ก็ตามเถิ ด ทว่ าเมื่ อเธอกลั บถึงบ้าน พร้ อมกั บถามแม่ ว่า
ละครที่ตนเล่ นซึ่งเพิ่ งออกอากาศไปสด ๆ นั้น แม่ ว่ายังไง
คำตอบที่ได้รับจากแม่ก็คื อ “ลูกยังเล่นได้ไม่ดีพอ”
เธอเล่นละครมาเกือบสิบเรื่อง ถามแม่เมื่อไหร่ แม่ก็ยัง
คงยืนยั นคำนั้น “ลูกยังเล่ นได้ไม่ดีพอ” (ไม่ ได้หมายความว่าไม่ดี
แต่ดี ไม่พอในมาตรฐานของผู้เป็ นแม่เท่านั้ น) อยู่มาวั นหนึ่ง
เมื่อเธอมี โอกาสเล่นละครเรื่องใหม่คราวนี้เธอข้ามไปเล่ น
บทร้าย กลายเป็นเมียน้อยของมหาเศรษฐีคนหนึ่ง ซึ่งคนเขา
เกลี ยดกั นทั้งเมื อง เมื่ อละครออกอากาศมาร่ วมเดื อน
เธอถามแม่ด้ วยประโยคเดิม แม่ ตอบว่า “เรื่องนี้เธอเล่นได้
วิเศษที่สุด”
คำชมคำแรกที่เธอได้ รับจากผู้เป็นแม่ในรอบหลายปี
คราวนี้ทำเอาเธอน้ำตาไหลพราก เธอบอกกั บตั วเองว่ า
กว่าแม่จะชมลูกได้ลูกแทบหมดกำลังใจที่จะก้าวเดิน แต่เมื่ อ
ฟังคำอธิบายจากแม่เธอก็ถึงกับร้องไห้อีกครั้งหนึ่ง แต่ความ
รู้สึ กต่างกั นอย่างลิบลั บ การร้องไห้ ครั้งหลั งไม่ ได้ เกิดจาก
ความดีใจที่ได้รับคำชม แต่เกิดจากการตระหนักในความรัก
อันยิ่ งใหญ่ของคนเป็ นแม่แม่ กล่ าวกับเธอถึงเหตุ ผลที่ให้
คำชมแก่ลู กอย่างยากเย็นแสนเข็ญว่า
“นอกบ้านนั้น ใคร ๆ เขาก็ชมลูกสาวคนเก่งของแม่
แค่นี้มันก็มี อิทธิพลมากพอแล้วที่จะทำให้ลูกของแม่ หลงตัวเอง
จนเท้าแทบไม่ติดดินอยู่แล้ว กลับเข้ามาในบ้าน หากแม่ยังพลอย
เห่อลู กไปอีกคนหนึ่ ง วั นหนึ่ งลูกของแม่ก็ คงหลงตั วเอง
จนเสี ยคนแน่ๆ อี กอย่ างหนึ่ ง ถ้าหากแม่ บอกลูกว่ า
ลูกเล่นได้ ดีจริ ง ๆ ตั้งแต่เรื่องแรกที่ลู กเล่นเป็นตัวประกอบ
ป่านนี้ ลู กก็ คงไม่ อาจพั ฒนาฝี มื อมาได้ ถึ งป่ านนี้ หรอก
เพราะแม่บอกว่าลูกยั งดีไม่พอมิ ใช่หรื อ ลูกถึ งอยากเอาชนะ
คำของแม่แล้ ววันนี้ไง เป็นวันที่ลูกของแม่ชนะใจแม่แล้วจริง ๆ
วันนี้ ลูกเล่นได้ทั้งบทนางร้ายและนางเอกอย่างถึงแก่น นี่จึงเป็ น
วันที่ลูกของแม่ได้เป็นดารามืออาชีพแล้วอย่างแท้จริง”
ลูกสาวกอดแม่ น้ ำตาคลอหน่วย นึ กไม่ถึ งว่ าคำติ
ของแม่ ในวันนั้ น จะทำให้เธอได้รั บคำชมที่มีแก่ นสารจาก
แฟนละครมาจนถึงป่านนี้
หากแม่ไม่ ติ เธอเสี ยคนแล้ ว เธอก็คงเป็ นดารา
ที่เฝ้ าแต่หลงตัวเอง อหังการ ยโส เท้าไม่ติดดิ น ทั้งยังไม่มี ทาง
เฉียดใกล้ คำว่ า “มื ออาชีพ” แม้ แต่ น้ อย แต่เพราะแม่
มองการณ์ ไกลมอบคำติ ให้ ลู กก่ อนที่ จะชมในภายหลั ง
นั่นแท้ ๆ จึงทำให้เธอเป็ นดาราที่ คู่ควรกั บคำว่ ามื ออาชี พ
อย่ างสมภาคภูมิแม้ ในวันนี้ เธอจะไม่โลดแล่ นอยู่ในงาน
ละครอีกแล้ ว แต่ ไม่ว่ าเธอจะเดินไปที่ ไหน ๆ ใครต่ อใคร
ก็ยังคงจดจำบทบาทที่เธอเล่นได้ไม่เคยลืมเลื อน
เธอเล่าอีกว่า คนที่ ชมเรานั้น หาที่ไหนก็ได้ทั้ งนั้น
เพราะการชมไม่ยากอะไร ไม่ ว่ าจริงใจหรือไม่ จริงใจ
ก็เอ่ยปากชมกันได้ทุกเมื่ อ แต่คนที่กล้าติเรา ทั้ง ๆ ที่เสี่ยงต่อ
ความบาดหมางทางใจกันนั้น ต้ องนับว่าเป็นคนที่รั กเราจริง
(หรือไม่ก็ เกลียดเราจริ ง) บางครั้งหากเราถูกติ จึงไม่ ควร
ด่ วนโกรธ แต่ควรมองอย่างพิ นิจ บางที คนที่ติ เรานั่ นเอง
คื อ คนที่ กำลั งส่งเสริมเรา (เขาจึ งกล้าพู ดความจริ ง)
ในทางกลับกัน คนที่ กำลั งชมเราเสียอีก บางที เขากำลั ง
พยายามทำลายเราอย่างเลือดเย็นที่สุ ด