Page 9 - july52

วารสารวัฒนธรรมไทย
จากต้นกำเนิดอั กษรไทย คือ ลายสื อไทยของพ่อขุน
รามคำแหง ได้มีการวิวั ฒน์เปลี่ยนแปลง รูปพยัญชนะ สระ
วรรณยุกต์ และอักขรวิธีมาเป็นลำดับ จนเกิ ดรูปแบบ “อักษร
ไทยสุโขทัย” ในขณะเดียวกั นก็ได้แพร่หลายขึ้ นไปสู่ดินแดน
ล้านนา เมื่ อรั บไปใช้ ในท้องถิ่ นได้ ปรับเปลี่ยนกลายเป็ น
รูปแบบอั กษรที่เรียกว่ า “อักษรไทยล้ านนา หรือ อักษร
ฝักขาม” และรูปแบบอั กษรของอาณาจั กรล้านนานี้ได้ มี
อิทธิพลข้ามลำน้ำโขงไปยั งอาณาจักรล้านช้างเป็ นรูปอักษรที่
ใช้ในกลุ่มชนชาติ ที่ เรียกว่าไทยน้อย จึงพัฒนาเป็น “อักษร
ไทยน้อย” ซึ่งมีปรากฏใช้ ในดินแดนภาคอีสานของไทยด้ วย
และในท้องถิ่ นอีสานก็รั บอักษรไทยล้านนาไปใช้พั ฒนาเป็น
รูปแบบเฉพาะของถิ่นเรียกว่า “อักษรไทยอีสาน”
อิทธิพลของ อักษรไทยสุโขทัย มิได้แพร่หลายขึ้นไป
เฉพาะทางเหนื อ แต่ยั งแผ่ลงมาทางบริ เวณตอนใต้ ของ
อาณาจักร คือ อาณาจักรอยุธยา ซึ่งได้รั บรูปแบบอักษรไทย
สุโขทัยมาใช้ และ มีวิ วัฒนาการกลายเป็ นรู ปแบบ “อักษร
ไทยอยุ ธยา” และรูปอั กษรในยุคสมั ยนี้ก็ ได้ ใช้ ต่ อมา
โดยเปลี่ยนแปลงรูปแบบมาตามกาลสมัย เข้ าสู่ยุค “อั กษร
ไทยรัตนโกสินทร์” มาจนถึ งปัจจุบัน
นอกจากอักษรไทย หลายรูปแบบที่บรรพชนไทย
ในภูมิภาคต่าง ๆ ใช้สืบมาในแต่ละยุคสมัยแล้ว ยังมีรูปอักษร
แบบอื่น ๆ ที่ คนไทยเราใช้ควบคู่ไปด้ วย สืบเนื่องจากคตินิยม
ที่ถื อว่าเรื่ องราว หรื อคำสอนทางพระพุ ทธศาสนา เป็ น
สิ่งที่เคารพบูชาสูงสุด และควรแบ่งแยกเรื่ องของ “พุทธจั กร”
ออกจาก “อาณาจั กร” จึ งกำหนดเลือกใช้รู ปแบบอั กษร
ที่บันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับพระพุทธศาสนาด้ วยรูปแบบอื่น ๆ
ที่มิ ใช่อั กษรไทย ดังปรากฏหลั กฐานขนบธรรมเนี ยมนี้
มาตั้งแต่ สมั ยกรุงสุ โขทัย ซึ่ งได้ นำอักษรขอมโบราณมาใช้
ั
อักษรไทยอยุธยา
อักษรพ่ อขุนรามคำแหง พ.ศ. ๑๘๓๕
อักษรไทยรัตนโกสินทร์