Page 33 - july52

วารสารวัฒนธรรมไทย 31
หลาย ๆ ด้านมาผสมผสานกับวัฒนธรรมของกลุ่มชนดั้งเดิ ม
ในพื้นที่ โดยคุ ณสมปอง สิ นธุนาวา ชาวบ้านในจั งหวั ดตราด
ได้เล่ าให้ฟังว่า ขนมนี้มี ประวัติความเป็ นมาอย่ างไรไม่รู้แน่ ชั ด
เนื่องจากตั้ งแต่เกิ ดมาก็ เห็นคนเฒ่ า คนแก่ และคนในชุมชน
ทำขนมชนิดนี้ไว้ทานในยามว่ างกัน สั นนิษฐานว่ าเป็นขนมของ
ชนชาติจี นที่ เข้ามาอยู่ ในจั งหวั ดตราด และนำวิ ธี การทำขนม
ดังกล่ าวมา มีลักษณะคล้ายๆ กับขนมกอลาจี้ ซึ่งเป็นขนมชนิดหนึ่ง
ทำด้วยแป้ งข้าวเหนียวนำไปทอดไฟอ่ อน ๆ ทอดจนผิวกรอบ
โดยมีขั้นตอนการทำดังนี้
๑) นำแป้งข้ าวเหนียวผสมกับน้ำเปล่า คลุกเคล้าให้แป้งกับน้ำเข้ากันได้ดี
เล็กน้อย จะทำให้เนื้อแป้งข้ างในเหนียวนุ่มอยู่ จากนั้นนำกรรไกร
มาตัดชั บๆ เป็นชิ้ นเล็ กๆ แล้วคลุ กด้ วยน้ำตาลกับงาขาวผสม
งาดำ เวลารับประทานจะรู้สึกว่ าขนมนั้นหนึ บๆ และหอมด้วย
รสชาติ ความหอมของงา ซึ่ งปัจจุ บั นก็ หาทานได้ยากเช่ นกัน
แต่ขั้ นตอนการทำจะแตกต่างจากขนมสากกะเบือลุ น ซึ่งกรรมวิธี
และขั้นตอนการทำชาวบ้ านจะไม่มีการตวงส่ วนผสม แต่จะใช้วิธี
การสังเกตของส่วนผสมระหว่างแป้ งข้าวเหนี ยวกับน้ ำที่ทำว่า
ผสมเข้ากันได้ เป็นอย่างดี
๒) ตั้งน้ำบนไฟขนาดพอประมาณให้เดือด เสร็ จแล้ว นำส่วนผสมของแป้งปั้นเป็นก้อนแบน ๆ ใส่ลงไปต้มในน้ำที่กำลังเดือด
๓) เมื่อตัวแป้ งลอยขึ้นมา ตักขึ้นใส่ พาชนะที่เตรี ยมไว้
ซึ่งอาจจะเป็นกะละมังหรืออ่างเคลือบดินเผา
๔) ใช้สากกะเบื อค่ อย ๆ ตำคลุกเคล้าให้ ส่วนผสม
ของแป้งเข้ากันจนเหนียว
๕) ตักส่วนผสมของแป้งปั้นเป็ นก้อนกลม ๆ ขนาดพอคำ
คลุกเคล้ากับถั่วลิสงป่น ผสมกับน้ำตาลอ้อยบดละเอียด
ในระยะหลัง ๆ ขนมสากกะเบื อลุนนั้ น มีผู้ ทำเป็น
น้อยลงทุกที เนื่องจากมี การดัดแปลงและคิดค้นขนมใหม่ ๆ ขึ้ นมา
มากมาย ทำให้ “ขนมสากกะเบื อลุ น” ไม่ค่ อยจะมี ให้เห็ น
ดังนั้นเพื่อเป็ นการสื บสานตำนานขนมท้ องถิ่นให้ อยู่ร่ วมกับ
ชาวชุมชนจังหวั ดตราด ชาวบ้านจึ งได้ร่วมกั นอนุ รักษ์ สืบสาน
การทำ “ขนมสากกะเบือลุน” โดยจะทำขนมนี้ในช่วงที่มีงานบุญ
งานเทศกาล ประเพณี สำคัญ ๆ เพื่อให้ เยาวชนรุ่นหลังได้มี
โอกาสได้เห็ นขนมโบราณของชุมชน ซึ่ งรับรองว่าหากใครได้ลองชิ ม
จะรู้ถึงรสชาติความเหนี ยวของเนื้อแป้งนุ่ม ๆ สลับกั บความหอม
ของน้ำตาลอ้อยและถั่วลิ สงคั่วอย่างชนิดที่ จะหาทานได้ยากจริง ๆ
นับเป็นอีกหนึ่งในวิถีชี วิตของชุมชนท้องถิ่นจังหวัดตราด ที่ควรค่า
แก่การอนุ รักษ์ และสืบทอดต่อไปให้แก่ คนรุ่นต่อ ๆ ไป
ได้ มีโอกาสสั มผั สและเห็ นถึงภูมิ ปั ญญาของบรรพบุรุษ
ที่ส่งผ่านมายุคแล้วยุคเล่า