Page 22 - arg52

วารสารวัฒนธรรมไทย 20
ม้บทเพลงจะได้ สร้ างความสุขให้ แก่ผู้ คนในสังคม
มาเนิ่ นนาน แต่การที่ บทเพลงแต่ละเพลงจะก้ าว
เข้าไปครองใจคุ ณผู้ ฟั งจนกลายเป็นเพลงยอดนิ ยม
ในที่สุ ดนั้ น...ไม่ง่ ายเลย? ความลั บดังกล่าวนี้เองที่ นำเรามาเยื อน
ครูสุนทรียา ณ เวียงกาญจน์ (เกียรติพงศ์ กาญจนภี) ศิลปินแห่งชาติ
สาขาศิลปะการแสดง (ดนตรีสากล-ผู้ ประพันธ์เพลง) พุ ทธศักราช
๒๕๔๙ เพื่อขอให้ครูได้ไขปริ ศนาของเส้ นทางสายดนตรี ในฐานะ
ผู้ประพันธ์เพลงที่ได้นำพรสวรรค์ทางด้ านวรรณศิลป์มาสร้างสรรค์
บทเพลงอันทรงคุ ณค่ าอย่างน่ าอัศจรรย์ นับ ๑,๐๐๐ เพลง...แม้ครู
สุ นทรี ยาจะคร่ ำหวอดอยู่ ในว งการ เพลงมานานและผลง าน
การประพั นธ์เพลงจากอัจฉริ ยภาพของครูได้ รั บการยอมรับอย่ าง
กว้างขวาง ทั้งในด้ านคุณค่ าวรรณศิลป์และสุ นทรียะ แต่ที่น่ าแปลกใจ
คือ ศิลปินแห่งชาติ ท่านนี้มีอาชีพหลักเป็นนักเศรษฐศาสตร์ ซึ่ งทำงาน
ด้านการเงิน การธนาคารมาโดยตลอด หาใช่นักแต่งเพลงอาชี พไม่...
ท่านเล่าให้ฟั งถึงการเข้าสู่วงการแต่งเพลงว่า “คุณลุงของผม
(น.อ.สวัสดิ์ ฑิฆัมพร) เป็นเจ้าของคณะละคร “ศิวารมณ์” และคุณแม่
ของผมก็ช่ วยงานจัดเครื่องแต่งกายของคณะละครอยู่ พอผมว่ างขึ้นมา
ก็จะตามคุ ณแม่ไปที่ คณะละครบ้าง พอไปบ่อย ๆ เข้า เขาก็เลยให้
ช่วยบอกบทละคร. . .ต่ อมาผมก็ได้ มีโอกาสไปคุ้ นเคยกั บครูแจ๋ว
สง่า อารัมภีร (ศิลปินแห่ งชาติ) ซึ่งขณะนั้นท่านเป็นหัวหน้าวงดนตรี
ของคณะละคร และเป็นผู้แต่งทำนองเพลงทุกเพลงของละครศิวารมณ์
เพราะผมเองก็ชอบทางดนตรี เล่ นเปียโนและไวโอลินได้ สุ ดท้ายเขาก็เลย
ให้ลองช่ วยแต่งเนื้ อเพลงหน่อยซิ! ไม่ค่อยมี คนแต่ง ผมก็ ผั ดผ่ อน
เรื่อยมา จนกระทั่ งสุดท้ายนึกสนุก คนนู้นก็เชี ยร์ คนนี้ก็ เชียร์ ก็เลย
ลองเขียนไป ปรากฏว่าเป็ นที่ ใช้ได้ เขาก็เลยส่ งมาให้แต่งเรื่ อย ๆ
จนตอนหลังเขาให้ผมเหมาหมดเลย ทำอยู่ ๕-๖ ปี ก็ได้ ความรู้และ
ประสบการณ์เพิ่มเติ มเยอะ...ตอนนั้นสงครามเลิกใหม่ ๆ หนังยังไม่มี
สืบสาน เพลงกวี “สุนทรียา”
เยาวนิศ เต็งไตรรัตน์...เรื่อง
แ
มีแต่ละคร โอ้โห! คนนิยมมาก เล่ นกันถึงขนาดว่ า ๒ เรื่องต่อเดือน
ละครเรื่องนึงใช้เพลงโดยเฉลี่ย ๕-๖ เพลง ซึ่ งก็จะมี ทั้งเพลงในเรื่อง
และเพลงสลับฉาก ก็ แปลว่ าเดือนนึ ง ผมต้ องแต่งเพลงประมาณ
๑๐-๑๒ เพลง หากจะถามว่ากี่เพลงคุณก็ลองคูณดู ละกัน (หัวเราะ)
เกือบ ๆ จะ ๑,๐๐๐ เพลงแล้วนะ...
...เพราะฉะนั้นการแต่ งเพลงของผม ก็เรียกว่ าเรียนจาก
การปฏิบัติกันเลย อาศั ยว่าผมชอบอ่ านหนังสื อทั้งในด้านโคลง กลอน
และเรื่องราวธรรมดา บางเรื่องก็ได้ ข้อคิ ด ได้สุ ภาษิต คำพังเพยของ
โบราณ ๆ ก็เอามาใช้ได้ อย่ าง “เพลงคำคน” ที่ผมแต่ งประมาณว่า
อย่าไปเชื่อคนอื่นเลย เราฟังกันเองดีกว่าแล้วผมก็ฝากไว้ว่า อันอารมณ์
หากเหนื อเหตุผล ความแค้นก็แน่ นกมล กลายเป็นคนคิ ดสั้ นไปได้
นี่สุภาษิตนะอ่านมาก็ เก็บมา แล้วก็ได้ ผล เพลงนี้ก็ ดัง...อี กประการผม
อ่านโน้ตเพลงออก อั นนี้ก็ช่วยได้ มากเพราะว่าการจะแต่งเนื้อร้องเนี่ย
ก็จะมีประโยคที่มีสัมผัส แต่ว่ าไม่เป็นรู ปแบบชัดเจนเหมือนโคลง กลอน
เพราะว่าวรรคตอนไม่เท่ากัน แล้วแต่ ทำนองที่เขาให้มาบางวรรคอาจ
มี ๔ คำ บางวรรคอาจมี ๘ คำ ถ้าหากว่าเราอ่านโน้ตออก ก็จะเข้าใจ
ทำนอง และสามารถแบ่งวรรค แบ่งตอนได้สบาย เราต้องเกาะโน้ ต
เพลงเค้าไป โน้ ตมาสูง ๆ ต่ ำ ๆ เราก็ต้องหาคำมาใช้ให้สู ง ๆ ต่ำ ๆ
ภาษาไทยนี่ มีคำเยอะ แต่ ว่ าความหมายหนึ่งอาจมี ตั้ง ๓-๔ คำ
ซึ่งมีความหมายใกล้เคียงใช้แทนกันได้ แต่ว่ าเราจะเลือกคำไหนล่ะใน
๓-๔ คำเนี่ย ให้ มันสอดคล้อง กลมกลืน และให้ มันมีน้ ำหนัก คนฟัง
ก็สนใจ นี่ก็ เป็นความสำคัญอย่างหนึ่ง...
...พอแต่งมาก ๆ เข้ าก็ได้รู้จักกันมากกว้างขวางขึ้น ตอนหลัง
ก็มีพวกนักแต่งทำนองเพลงส่งมาให้ช่วยทำอีกเยอะเชียวอย่างครูสมาน
กาญจนะผลิ น (ศิลปินแห่งชาติ) เรื ออากาศตรี ศ.พิ เศษแมนรั ตน์
ศรี กรานนท์ (ศิลปินแห่ งชาติ ) ม.ล.ประพันธ์ สนิทวงศ์ ประสิทธิ์
พยอมยงค์ (ศิลปินแห่งชาติ) จนกระทั่งมาถึ ง ครูเอื้ อ สุนทรสนาน