Page 104 - Culture2-2016
P. 104
สองวรรคน้คีือข้อความที่มอียู่ในมาตราน้ีอันเป็นมาตรา ขอ้กาหนดสารพดัสารพนัอยา่งของกจิการภาพยนตรแ์ละวดีทิศัน์
เดียวในจานวน๙๑มาตราของกฎหมายหนังฉบับปี๒๕๕๑ ซงึ่รวมงานทง้ัหมดของหนงัทงั้หนงัทจ่ีะฉายในโรงและทจ่ีะขายเปน็
ที่‘ใหอ้านาจ’แก่คณะกรรมการพจิารณาภาพยนตร์ฯ
แผ่นและวีดิทัศน์ท่ียุคนั้นยังมีแค่คาราโอเกะกับเกมเป็นตัวนา
คืออานาจท่กีรรมการฯจะสงั่ให้‘ผูข้ออนุญาต’แก้ไข ก็ค่อยๆ ทยอยออกตามมาเช่นเดียวกนั
ตัดทอนก่อนทจี่ะอนุญาตหรืออานาจที่จะ‘ไมอ่นุญาต’ได้อีก ผมจาได้ว่าในยุคต้นๆก่อนท่ีจะมีกฎกระทรวงเร่ืองการ
ถ้าเกดิ กรณที วี่ า่ แม้แกไ้ ขตดั ทอนแลว้ แตเ่ นอื้ หาหรอื สงิ่ ทปี่ รากฏ กาหนดลักษณะประเภทภาพยนตร์นั้น เราเคยเห็นร่วมกันว่า
ในหนงั กย็ งั มสี ง่ิ ที่ ‘บอ่ นทา ลาย-ขดั ตอ่ ความสงบเรยี บรอ้ ยหรอื ความรุนแรงที่ปรากฏในหนังและวีดิทัศน์ (โดยเฉพาะอย่างย่ิง
ศลีธรรมอนัดฯี-หรอืความกระทบกระเทอืนฯ’หลงเหลอือยอู่กี ในหนังต่างประเทศซึ่งมักจะเป็นผู้เรมิ่ขึน้ก่อนแล้วหลังจากน้นั
ด้วยประการใดๆ
ถา้ หนงั แนวดงั กลา่ วเกดิ ฮติ หนงั ในประเทศกจ็ ะตามขบวนแหก่ นั
นค่ี อื กระบวนการตรวจพจิ ารณาภาพยนตรต์ ามกฎหมาย ต่อๆ มาอีกเยอะ) เราควรจะคา นึงถึงความชินชาของคนดูหรือ
หนังฉบับใหม่ท่ีเราเร่ิมใช้กันมาตั้งแต่ปีพุทธศักราช ๒๕๕๑ คนเล่นท้ังประเทศด้วย ซึ่งส่วนหน่ึงของคนดูคนเล่นเหล่านี้
เมอ่ื รทู้ ฤษฎแี ลว้ เรากน็ า่ จะมารกู้ ารปฏบิ ตั กิ นั ตอ่ ดว้ ยวา่ มอี ะไร หลายคนอาจจะมีวัยวุฒิและประสบการณ์ในชีวิตท่ีอาจจะยัง
เกดิขนึ้บ้างในการปฏิบตัทิผี่า่นมา
ไมม่ากนกัซงึ่อาจจะชนิชากบัความรนุแรงเหลา่นม้ีากขน้ึได้เพราะ
จะเป็นโชคดหีรอืโชคร้ายกไ็มแ่น่ใจนกัทผี่มมโีอกาสได้ใช้ ฉะนน้ัการทจ่ีะตัดสนิใจเลือกประเภทเราก็ควรคิดกันให้กว้างๆ
กฎหมายฉบบั นม้ี าตงั้ แตแ่ รกเรม่ิ เมอื่ ผมไดร้ บั แตง่ ตง้ั จากรฐั มนตรี ว่ามติที่เราเห็นว่า ‘เหมาะสมกับคนอายุเท่านั้นเท่านี้’ ต้อง
วา่ การกระทรวงวฒั นธรรมใหเ้ ปน็ ‘กรรมการพจิ ารณาภาพยนตร’์ ครอบคลมุ หรอื คา นงึ ไปถงึ สงิ่ เหลา่ นดี้ ว้ ย เพราะฉะนนั้ ถา้ เราจะทา
ตามกฎหมายนี้ด้วยคนหนงึ่ เป็น ๑ ใน ๗ ของคณะกรรมการซ่ึง หน้าท่ีกันอย่างจริงจังเคร่งครัดแล้ว หลายกรณีที่วิจารณญาณ
กฎหมายกา หนดให้มาจากภาคราชการ ๔ คน และภาคเอกชน อาจจะเหมาะสมกวา่ ลายลกั ษณอ์ กั ษร นเี่ ปน็ ตวั อยา่ งของความคดิ
๓ คน ตาม พ.ร.บ. ภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. ๒๕๕๑ และการปฏบิ ตั ทิ เ่ี รายดึ ถอื และกระทา กนั อยู่ กอ่ นทก่ี ฎระเบยี บตา่ งๆ
มาตรา๑๖ วรรคสาม
จะถกูเขยีนขึน้ในยคุต่อมา
ขณะทเี่ รม่ิ ทา หนา้ ทน่ี นั้ ‘กฎกระทรวงกา หนดลกั ษณะของ อย่างไรก็ตามดังท่ีกล่าวมาแล้วว่า การตรวจพิจารณา
ประเภทภาพยนตร์’ยงัไม่ออกการทางานของคณะกรรมการ ภาพยนตร์ตามกฎหมายใหม่ กรรมการพิจารณาภาพยนตร์ฯ
พจิ ารณาภาพยนตร์ฯ จงึ ตอ้ งใช้กฎหมายใหม่ฉบบั นเ้ี พยี วๆ โดย ตอ้ งทา หนา้ ทที่ ง้ั การพจิ ารณาหนงั โรง (คอื หนงั ทจี่ ะเขา้ ฉายในโรง)
ไม่มีมิกเซอร์หรือออนเดอะรอ็กด้วยประการใดๆคณะกรรมการ และหนงัแผน่(คอืหนงัในรปูของแผน่ซดีแีละดวีดี)ีและทง้ัวดีทิศัน์
ชดุแรกเริม่ต้องบุกเบิกงานกนัอยู่ในสภาพนี้นานพอประมาณ
ทยี่นืโรงดว้ยคาราโอเกะและเกมซงึ่หนงัแผน่คอ่นขา้งจะมปีญัหา
สนกุ ครบั ! เถยี งกนั หนา้ ดา หนา้ แดงกวา่ จะไดม้ ติ และไดร้ ู้ จกุ จกิ กวา่ หนงั โรง เพราะมจี า นวนมากกวา่ ฝา่ ยเลขานกุ ารจงึ แนะนา
ธรรมชาตขิองกนัและกนัวา่ใครเปน็คนแบบใดแคไ่หน?และใครมี การต้ัง‘อนุกรรมการ’ขึ้นช่วยพิจารณาก่อนในขน้ัแรกก่อนจะ
ส่งต่อให้คณะกรรมการพิจารณาฯ ลงมติในข้ันต่อมาอีกที
(หรอืไม่ม)ี‘กนึ๋’อย่างไรหรอืไม่?ทส่ีามารถจะนามาใชป้ระโยชน์
ได้ในการทาหน้าท่เีป็นกรรมการ
แต่ถึงกระนั้นปัญหาของหนังแผ่นก็ไม่ค่อยจะมีอะไรยุ่งยาก
อยา่ งไรกต็ ามการโตแ้ ยง้ กนั บนฐานของเหตผุ ลทที่ กุ คน เพราะผู้ขออนุญาตส่วนใหญ่ยอมรับมติอย่างไรก็ได้
มีอยู่และแต่ละคนควรจะมี สร้างความกลมกลืนให้เกิดข้ึน ส่วนวีดิทัศน์ค่อนข้างมีปัญหามาก แต่บังเอิญโลกยุค
ทลี ะนอ้ ยๆ กอ่ นนา ไปสสู่ งิ่ ทน่ี า่ จะเรยี กวา่ เปน็ ‘มาตรฐาน’ รว่ มกนั ได้ ปี ๒๕๕๑ ถึง ๒๕๕๒ สังคมไทยยังมีแค่คนกลุ่มน้อยเล่นเกม
ในระยะเวลาตอ่มาขณะเดยีวกบัทกี่ฎกระทรวงประกาศฯระเบยีบวธิี
กับคนกลุ่มใหญ่กินเหล้าเคล้าคาราโอเกะจึงมีแค่ปัญหาร้าน
102
