Page 33 - sep53

๓๑
ภาพปั กกลด จุดพลุ ถ่ ายภาพช้ างเล่ นน้ำ� ฯลฯ ทำ �ให้
เด็ กได้รั บประโยชน์สูงสุด สร้ างโอกาสให้ เขาได้เรี ยนรู้
และพบประสบการณ์ที่ แท้จริ งและคิดว่าเขาทำ�ได้ ทำ�ให้
มี นักศึ กษามีคุ ณภาพ และได้รับรางวั ลด้ านการถ่ายภาพ
มากมายครั บ”
ช่ วงหนึ่งเมื่อ อาจารย์ วรนันทน์ ว่างจากการให้
คำ�แนะนำ �แก่เยาวชนเราได้มี โอกาสคุยกับท่ าน ถึงจุดเริ่มต้ น
ของความสนใจในการถ่ายภาพ ท่านเล่าว่า “ตอนเด็กๆ สมัย
เรียนอยู่ชั้นประถมที่โรงเรียนโกศลวิทยา เวลาเดินผ่านบอร์ ด
ก็จะเห็นภาพขาวดำ�ที่อาจารย์ถ่ายแล้วนำ�มาติดบอร์ดไว้ เราก็
เอ๊ะ! รู ปนี้สวยดีนะ มีแสงพุ่ ง มีทางแตกร้าว มีเส้นนำ �สายตา
และก็มีเด็กๆถื อกระเป๋าไปโรงเรียน ก็เริ่ มสนใจตั้งแต่ ตอนนั้น
แล้วก็ฝั งใจอยากจะซื้อกล้องมาก ผมจำ�ได้ คือเราต้องผ่าน
ร้านเครื่องเขียนทุกวัน มันเป็นกล้องเล็กๆ และมีกระเป๋าหนัง
ราคากล้อง ๒๔ บาท สมัยนั้ นป.๓ – ป.๔ ถือว่าแพงนะ
เพราะว่าได้ค่าขนมวั นละ ๕๐ สตางค์ ๑ บาท (หั วเราะ)
จนกระทั่งไม่ถึง ๑๐ ปีที่ผ่านมานี้โดยที่ผมไม่ คาดคิด กล้อง
ตั วนี้ก็มาหาผมพร้ อมกล่องเรี ยบร้อยเลย ซึ่งผมก็ เก็บไว้
อย่างดี ไม่ใช่ว่ าราคาแพงอะไร แต่เพราะเป็นของที่เรามี
ความประทั บใจมาตั้งแต่เด็ก...
...หลังจากนั้นพอผมจบ ป.๗ ที่โรงเรียนวั ดราชสิงขร
เพิ่งได้รับใบสุทธิ บ้านก็ ถูกไฟไหม้ แล้ วเราเป็นลูกคนโตก็
เลยต้ องออกทำ�งาน ได้ไปทำ�งานที่ต่างจั งหวัดวิ่งไปเหนือ
ไปใต้ แล้วก็เห็นสิ่งเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมทางภูมิทัศน์
ต่างๆ ก็ เลยคิดหั ดถ่ายรูป กล้องตัวแรกคือ อักฟ่ าคลิก ก็
ถ่ายสะเปะสะปะ คือยังไม่ได้จริงจัง ถ่ายไปเรื่อยๆ เวลาไป
พักจังหวั ดนั้น จังหวั ดนี้ แล้วแต่จะมีเวลาว่าง ผมทำ�งานอยู่
ต่างจังหวั ด หลายปี จนกระทั่งประมาณปี ๒๕๒๓ ได้ เห็น
ประกาศในหนังสือพิมพ์ไทยรัฐ เขามีการจัดอบรมถ่ายภาพ
ของเทคนิคกรุงเทพ ภาคฤดูร้อน เราก็เลยสมัครอบรม โดยมี
อาจารย์พูน เกษจำ�รัส ศิลปินแห่งชาติ เป็ นครูคนแรก โดย
เรียนอยู่ ๔ คอร์ส คือ เบื้องต้น ขั้นสูง ภาพสี และภาพ
โฆษณา เรียนเฉพาะเสาร์ – อาทิตย์ แล้วที่ นี่ก็เป็นที่ ตั้งของ
สมาคมถ่ายภาพแห่ งประเทศไทยในพระบรมราชูปถัมภ์ฯ เรา
ก็สมัครสมาชิก แล้วก็เริ่มส่งภาพประกวดที่นี่...
...เมื่อพอมีความรู้ ต่อมาผมจึงตัดสินใจกลั บมาทำ�งาน
ที่กรุ งเทพ คือเมื่อเรามีความรู้เรื่องกล้อง อยากถ่ ายภาพ เรา
ก็ต้องไปอยู่ร้านขายกล้อง อุปกรณ์ถ่ายภาพ เลยเริ่มทำ�งานที่
บริษัท เอวี คาเมร่า จำ�กัด อยู่ ๔ ปี จากนั้นก็มาเป็นผู้จัดการ
บริษัท โฟโต้ฮอบบี้ จำ�กั ด อีก ๒๐ กว่าปี...
...ช่วงถ่ายรูปนี่ ผมเริ่มมี เพื่อน ก็พากันไปเที่ ยวต่าง
จังหวั ด และผมเองก็ชอบถ่ายภาพสไลด์ ก็จะเอามาฉายให้
เพื่อนๆ ดู ช่วยกันวิ จารณ์ ชี้แนะ นี่เป็นจุดเริ่ มต้นเลยที่ทำ�ให้
ผมส่งภาพประกวด ครั้งแรกๆ ที่ผมส่งภาพเข้าประกวด รู้สึก
ว่ายากมาก จับแนวไม่ถูก ชนะบ้าง แพ้บ้าง ต่อมาพอเริ่ม
จับแนวทางได้ ก็ ได้รางวั ลมาตลอดทุ กสมาคม และเราก็
คิดว่ าเมื่อได้แนวหน้ าของแต่ละสมาคมแล้ วเราควรจะถอย
ออกไปให้คนรุ่นใหม่เขามีโอกาส จึ งเริ่มมีแนวคิ ดที่ จะเบน
เข็มส่ งประกวดไปยังต่ างประเทศ คือ ประกวดในลั กษณะ
TOP TEN ซึ่งผมก็ ได้ที่ปรึกษาที่เคยส่งเข้าประกวดทั่วโลก...
คนไทยเราส่งเยอะ เพียงแต่ว่าต่อมาก็เลิ กไปหมด อย่างรุ่น
คุณยรรยง โอฬาระชิ น ศิลปินแห่งชาติ ขอแคตตาล็อก
จากรุ่นผู้อาวุโสเหล่านี้ดู ว่าเมืองนอกการประกวดรูปแบบ
เป็นอย่างไร ในปี ๒๕๒๗ – ๒๕๒๘ ก็ลองทดลองส่งไป เพื่ อ
จะดูลักษณะแนวทาง ซึ่ งก็ได้รางวัลบ้างประปราย แต่พอปี
๒๕๒๙ ผมก็สู้เต็มที่ สู้ทั้งปี ใน ๒ ประเภท คือ ประเภทภาพ
๑ ๒