Page 36 - june53

๓๔
ชาร์ป แฟล็ต แต่ระนาดเสียงตรง ต้องเอาซอช่วยเพราะ
มันรูดได้ เขาจะมีเปียโนตั วใหญ่เชียว เขาขอว่ าดนตรีไทย
จะเล่นเพลงเขาได้มั้ย เราก็ร่วมเล่นกับเขาได้ แต่เขาก็เล่น
เพลงเราได้นะถ้ ามีโน้ตสากลให้ เขา เราเขียนโน้ตสากลให้
เขาก็เล่ นได้ทุกเพลง เพราะฉะนั้น “ซอ” กับ “เปียโน” จึง
เล่นไปด้ วยกันได้
ด้วยความเคารพและกตัญญูที่ ครูอุ ทัยมี ต่อคุ ณครู
หลวงประดิษฐ์ฯ ท่ านจึงได้ ดำ�เนินรอยตามคุณครูของท่าน
โดยมุ่งมั่นถ่ายทอดวิชาความรู้ในด้ านศิลปะดนตรีไทยให้กับ
เยาวชน และผู้ที่มี ความสนใจตั้งแต่อายุได้ ๑๗ ปี ภายใต้
อุดมคติที่ว่า “ถ้าจะเป็นครู ต้องเป็นครูแท้” ซึ่งครูอุทัยเล่ า
ถึงเรื่ องนี้ว่า “คำ�นี้ เป็นคำ �ของครูหลวงประดิษฐ์ฯท่านสอน
ไว้ว่า การสั่งสอนเด็ก ถ้าเรามีอะไรเท่าไหร่ ต้องบอกเด็กให้
หมด ที่สำ�คัญครูห้ามพูดปดนะ เพราะครูจะถือว่าเป็ นคนใช้
ไม่ได้เลย อีกเรื่องหนึ่งที่ ครูท่ านย้ำ�มากคื อ จะคิดฉันชู้สาวกับ
ศิษย์นี่ ไม่ได้นะ สาปเลย มองก็ไม่ได้ ต้องนึกว่าลูกศิษย์เป็น
ลูกเรา ห้ามไปทำ�สายตา หรืออะไรทำ�นองนี้ ไม่ได้หมดเลย
แล้วลูกศิษย์ ของคุณหลวงประดิษฐ์ฯจะไม่ไปยุ่งกับศิษย์ เลย
ไม่เคยมีประวัติทำ�ไม่ ดีไม่งาม เพราะครูจะสอนแทบทุกเย็น...
เวลาท่านสอน สอนจริง ทำ�จริง...
เวลาสอนเด็ก คุ ณครู หลวงประดิษฐ์ฯท่านสอนว่า
อย่าไปดุเขา เขาได้อย่างไรเราก็ ค่อยสอนไป ผมก็จะไม่ดุ
เพราะเดี๋ยวดุ ปั๊บเขาไปเลย เราต้องเฉยไว้ ทำ�อะไรก็ชม ดีๆ
ลูก ดี เขาจะดี ใจ ถ้ าบอกไม่ ได้ เรื่องเหรอ เขาไปเลย
(หัวเราะ) ผมเลยมีลูกศิษย์ทุกระดับตั้ งแต่เด็ก ไปจนถึงพ่อ
แม่เขาแน่ะ แล้วตอนนี้ที่บ้ านนี้ก็เป็น อาศรมศึกษา ของ
นิสิ ตระดับปริ ญญาตรีถึงปริญญาเอกของคณะครุ ศาสตร์
เอกศิลปกรรม จุฬาลงกรณ์มหาวิ ทยาลัย จะมาเรียนกันที่นี่
ปีละ ๒ เทอม บางคนเรียน กิน นอน ที่ นี่เลย (หัวเราะ) แล้ว
ผมก็เป็นพิธีกรไหว้ครูดนตรีไทยด้วย เขาเชิญไป ไปสุราษฎร์ฯ
นักดนตรีไทยจากหลายจังหวัดทางใต้ ก็มารวมกันหมด เพื่อ
ทำ�พิธีไหว้ครู ไปอี สานก็ไปอุดรฯ ทางโน้นก็มารวมกันหมด
เหมือนกัน ลูกศิษย์ก็เลยเยอะกันใหญ่ สงสั ยจะทั่วประเทศ
เวลาไหว้ครู ศิษย์ก็จะถามผมว่ า “ครูทำ�บุญเท่าไหร่ ที่จะใส่
ไหว้ครูน่ะ” เขากลัวจะผิด ผมบอก “๖ บาทซิ” ลูกศิษย์บอก
“อะไร ๖ บาทเหรอครู สมัยนี้ ไหวเหรอ ๖ บาท เรียกได้ไงมาถึง
อุดรฯ” (หัวเราะ) ผมก็บอกว่า “ครูบอกให้ ใส่ ๖บาทเท่านั้นแหละ
เกินกว่ านี้ไม่เอานะ เพราะครู ก็เสีย ๖ บาทมาเหมือนกัน”
(หัวเราะ)
ผมอยากให้ดนตรี ไทยเจริญ เราก็อย่าไปเอาเงินค่ า
สอนเขามากเกิน ความจริงตอนแรกเอา ๕๐๐ บาทเท่านั้น
กินนอนนี่เลย เขาบอกว่า ๕๐๐ กินทั้ งเดือนไม่ไหวหรอกครู
เ ขาก็ เพิ่ ม ใ ห้
เป็น ๘๐๐ จน
ปั จ จุ บั น เ ป็ น
๑,๒๐๐ บาท
ต่ อเดือน พอดี
ครู อัจฉราเขา
มี บำ�นาญและ
เ ป็ น กำ � ลั ง
สำ �คั ญในการ
ช่ วยสนับสนุ น
ทุ กอย่าง ก็เลย
รอดตัว จะเอา
จากดนตรี ไทย
อย่ างเดียวไม่
ไหวหรอก แล้ วจะเรียกได้ ไงเสียเงิ นมากๆ เขาก็ไม่ เรียน
เราก็ ต้องพยายามให้ เขารักดนตรีไทย เพราะว่าเป็นศิลปะ
ประจำ �ชาติเรา ช่วยๆ กันหน่อย จะได้สืบต่อกันไป
คุ ณสุพิ ศ อมรชาตรี ศิ ษย์ปั จจุบั นเล่าถึงการเรี ยน
ดนตรี ไทยกับครูว่า “บ้ านพี่อยู่ถัดจากบ้านคุณตา (เรียกครู
ว่ าคุณตาตามลูก) ไป ๑ ซอย หลานมาเรียนก่อน ๓ คน พอ
ลูกพี่ ขึ้น ป.๓ ก็เลยพาเขามาเรียนระนาด ลูกก็ถามว่าแม่ทำ�ไม
ไม่มาเรียนด้วย พี่เองก็เคยเล่นสมัยมัธยม เราก็อยากกลับมา
เล่ นเป็นเพื่อนกันกับลูก พี่ ก็เลยมาเรียนซออู้ อย่างลูกเรียน
ระนาด วิธี การจับมือจับไม้ จะได้ครูอัจฉราช่ วย เพราะเขายัง
เล็ ก พอเขาขึ้นมาในระดั บที่เขาเล่นได้ ก็มาต่อกับคุณตา เขา
จะได้ เทคนิคต้องตีอย่างนี้ จังหวะอย่ างนี้ คุณตาจะมีลูกเล่น
ตี อย่างนี้ซิลูก อี กนิดนะ เด็กก็จะชอบ ส่วนพี่ เอง ตอนแรก
ก็เล่นไม่ได้เรื่อง แต่ ตอนนี้คุ ณตาว่าเริ่มเป็นแล้ว (หั วเราะ)
เริ่ มฟังเพราะขึ้น...
. . .ตอนแรกเราไม่ ทราบเลยว่ าคุ ณตาเก่ งมาก
พอมาตอนหลั งถึงได้ทราบก็ยิ่งศรั ทธา คุณตาความรู้เยอะ
ครูอัจฉราก็จะช่วยบอกโน้ต ให้จังหวะ เลี้ยงข้าวด้วย ก็เรียกว่า
มี ครู ๒ คนอยู่ ในบ้าน ไม่มีบ้านไหนที เราไปแล้วลูกจะได้ครู
ขนาดนี้”
การทุ่ มกำ�ลังกาย กำ�ลังใจ และกำ �ลังทรัพย์ตลอด
ระยะเวลาอันยาวนาน ของ ครูอุทัย แก้วละเอียด ครู ของ
แผ่ นดินท่านนี้ ในวันนี้ ได้ผลิดอกออกผลเจริญเติบโตงดงาม
ดั่ งเจตนารมณ์ อันมุ่ งมั่นในการสร้ างสรรค์ เยาวชนและ
จรรโลงให้ผู้คนในสังคมไทย ได้ อิ่มเอมหั วใจด้วยศิลปบรรเลง
จากดนตรี ไทยที่ไพเราะและก้องกังวานทั่วแผ่นดิน อีกทั้งเป็น
แบบอย่างอันดีงามในฐานะ “ครูแท้”