Page 44 - Jan53

เห็นอยากลองเพิ่มขึ้นอีก ว่า ที่ว่าไม่ดีนั้น ไม่ดีอย่างไร
(โดยเฉพาะอย่างยิ่งธรรมชาติของมนุษย์ในวั ยจะเริ่มรุ่น
ที่ย่ อมอยากรู้ อยากเห็นโลก) --- อันข้อ “ห้ ามอายุต่ำ�
กว่า ๒๐ ปีดู” ของกฎกระทรวงข้อนี้ จึงเป็นมาตรการที่
คณะกรรมการจะต้องใช้กันด้วยวิจารณญาณที่ ดี ในการ
กำ�หนดประเภทของหนั งที่เข้ามาสู่ การพิจารณา ซึ่งใน
ความเห็นส่ วนตัวของผม ซึ่งเป็นทั้งกรรมการพิจารณา
หนัง และเป็นทั้งคนที่รักการดูหนัง (มาตั้งแต่อายุ ๖ ขวบ
ซึ่งจำ�ได้ว่าร้องขอพ่ อแม่เพื่อตามพี่ ๆ ออกจากบ้ านเดิน
ฝ่าสวนไปไม่ต่ำ�กว่าสามสี่ห้ากิโลเพื่ อไปดูหนังกลางแปลง
ที่งานวัด) ด้วยนั้น ผมเห็นว่า เมื่อระดับอายุ ๑๘ กับ
๒๐ ปี ก็ ไม่แตกต่างกั นมากนัก(ทั้งในด้านความคิดหรือ
กายภาพ) แล้ว บางครั้งการกำ�หนดประเภทของหนังว่า
“เหมาะสำ�หรับผู้ดูที่อายุ ๑๘ ปีขึ้นไป” นั้นน่าใช้มากกว่า
การกำ�หนดว่ า “ห้ามผู้มีอายุต่ำ�กว่า ๒๐ ปีดู” เพราะผล
กระทบที่จะมีต่อ คนชอบดูหนัง คนขายหนัง คนสร้างหนัง
เจ้าของโรงหนัง หรือเจ้าของร้านขายหนัง นั้นจะแตกต่าง
กันมากมายเหลือคณา
แต่ถึงอย่างไรก็ดี กฎกระทรวงก็ออกมาแล้ว และ
เริ่มใช้แล้ว อีกทั้ง คู่มือการพิจารณากำ�หนดประเภทหนัง
ก็ร่างออกมาใช้เป็ นแนวทางพิจารณากั นอยู่ทุกวันนี้ แล้ว
นั้น “คณะกรรมการพิ จารณาหนัง” จึงพยายามอย่างยิ่ง
ที่จะประนีประนอมกับทุกฝ่าย โดยการแลกเปลี่ยนความ
คิดเห็น แล้วก็เห็ นพ้องต้องกันว่า ถ้ าไม่จำ�เป็นจริงๆ แล้ว
เราจะไม่กำ �หนดประเภทหนัง (ชนิดที่ เป็นข้อห้ าม) ใน
ส่วนนี้ให้พร่ำ �เพรื่อนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเป็นหนังที่
จะต้องออกฉายในโรง เพราะถ้ ากำ�หนดเช่นนั้นแล้ว การ
แสวงหาความบันเทิงของประชาชน ด้ วยการดูหนั งใน
โรงหนัง ก็จะต้องมีมาตรการตรวจบัตรประชาชนก่อนเข้าดู
ใครที่มี อายุต่ำ�กว่า ๒๐ ปี จะถือตั๋วเข้าไปดูหนั งประเภท
นี้ในโรงไม่ได้ แล้วท่านผู้อ่ านลองจินตนาการดูเอาเองก็
แล้วกันว่า ถ้าเรามี มาตรการเช่นนั้นแล้วอะไรจะเกิดขึ้น?
เพราะฉะนั้นการใช้กฎกระทรวงในข้อนี้ ทุกวันนี้ เราจึงใช้
กันเท่าที่จำ�เป็นจริ ง ๆ โดยเฉพาะถ้าจะเข้มงวดก็ในส่วน
ของหนังที่เป็น “หนังแผ่น” (คือ หนังที่อยู่ ในรูปของซีดี
หรือดีวีดี ซึ่งมีหนังหลายเรื่องอยู่ เหมือนกัน ที่ถึงพริกถึง
ขิ งเต็มขั้นในประเภทนี้)
ที่คณะกรรมการจำ�เป็นต้องใช้ข้อกำ�หนดประเภทนี้
เข้มงวดในหนังแผ่น ก็ด้วยความหวังว่า ข้อห้ามนี้จะเป็น
“คำ�เตือนอย่างหนึ่ง” ให้กับประชาชนหรือพ่อแม่หรือผู้
ปกครองเด็ กที่บ้านได้ รับทราบ เพื่อที่จะได้ช่ วยกัน “ร่วม
เป็ นกรรมการพิจารณาหนัง” กับเราด้วย ในแง่ ที่ว่า เมื่อ
ใดก็ตาม ที่ ตัวท่านเอง คิ ดจะซื้อ (หรือซื้อ) หนังประเภท
นี้เพื่อไปดู, หรือได้เห็นลูกวัยต่าง ๆ ของท่านที่ตั้งใจจะดู
หนั งประเภทนี้, ด้วยแล้ว ท่านควรจะปฏิบัติ (ตัวของท่าน
เอง) หรือปฏิบัติการแนะนำ� (หรือไม่แนะนำ�) กับ “ผู้มีอายุ
ต่ำ�กว่า ๒๐ ปี” ในบ้านของท่านด้วยมาตรการใด
ท้ายที่สุด ก็ คือ ประเภทของหนังที่อยู่ในส่วนที่
๕ ซึ่งเป็นหนั งประเภทห้ามแน่นอนเด็ดขาด เพราะกฎ
กระทรวงเขียนไว้ชั ดเจนในข้อที่ ๗ ว่า “ห้ามเผยแพร่
ในราชอาณาจั กร” หนังประเภทนี้ คือ หนังประเภทเข้า
ขั้ นรุนแรง เพราะมีเนื้อหา (ตามกฎกระทรวงที่ ระบุว่า)
“กระทบกระเทือนต่อสถาบันพระมหากษั ตริย์ หรือการ
ปกครองในระบอบประชาธิ ปไตยอันมี พระมหากษัตริ ย์
เป็ นประมุข” หรือ “สาระสำ�คัญของเรื่องเป็นการเหยียด
หยามหรือนำ�ความเสื่อมเสียมาสู่ ศาสนา หรือไม่เคารพ
ต่ อปูชนี ยบุคคล ปูชนี ยสถานหรือปู ชนียวั ตถุ ” หรื อ
“เนื้ อหาที่ก่อให้เกิดการแตกความสามัคคีระหว่างคนใน
ชาติ ” หรือ “เนื้อหาที่ กระทบกระเทือนต่อสัมพันธไมตรี
ระหว่างประเทศ” หรือ “สาระสำ�คัญของเรื่องเกี่ยวกับ
การมี เพศสัมพั นธ์” หรื อ “เนื้ อหาที่แสดงการมีเพศ
สั มพันธ์ที่เห็นอวัยวะเพศ”
นี่คือ หนังประเภทที่ห้ามเผยแพร่ในราชอาณาจักร
ซึ่ งเท่าที่ผ่านมา คณะกรรมการได้ พิจารณาหนังแล้วมีมติ
ให้หนั ง(ที่เสนอให้พิ จารณา) อยู่ในประเภทนี้ ไม่เกิน ๕
เรื่อง ซึ่งส่วนใหญ่มี เหตุผลในการกำ�หนด อยู่ในประเด็น
ที่ว่า “สาระสำ�คัญของเรื่องเกี่ ยวข้องอยู่แต่การมีเพศ
สั มพั นธ์” และหลายฉากก็ “แสดงการมี เพศสัมพันธ์
ที่เห็นอวัยวะเพศ” หนังเหล่านี้ แม้ว่าหนังทั้ งเรื่องจะ
ไม่ ใช่หนังประเภทที่ โจ๋งครึ่มเหมื อนหนังเอ็กซ์ ใต้ดินผิด
กฎหมาย แต่ก็มี ภาพและเสียงตลอดทั้งเนื้อหาของเรื่ อง
โดยภาพรวม ระดับน้ องๆ หนังเอ็กซ์อยู่เหมือนกัน หนัง
๔๒