Page 43 - Jan53

บริสุทธิ์ คือ ไม่มีเนื้อหาน่ ากลัว สยองขวัญ, การกระทำ�ที่
รุนแรงทารุณโหดร้าย, พฤติกรรมทางเพศที่ส่ อแนวลามก
อนาจาร, วิธีการก่ออาชญากรรม หรือการใช้อาวุธที่อาจ
ส่ งเสริมให้เกิดพฤติกรรมเลียนแบบ, การใช้ ยาเสพติด,
ภาษาหยาบคายหรือคำ�ด่า คำ�ลามก, และเกี่ยวข้องกับ
ลัทธิ หรือคำ�สั่งสอนที่ขัดต่อความสงบเรียบร้อย ศีลธรรม
อั นดี หรือขนบธรรมเนี ยมประเพณีแล้ว หนั งยังต้ องมี
เนื้ อหาที่มีประโยชน์ ต่อผู้ดูคือทำ�ให้ผู้ดูเกิดความรู้ความ
เข้าใจ ความรั บผิดชอบ หรือจิตสำ�นึกต่างๆซึ่งเป็นไปใน
ทางที่ดี หนังประเภทนี้ ตามงานวิจัยที่เกี่ยวกับภาพยนตร์
หรือศิลปะภาพยนตร์ระบุว่า จะมีอยู่ ไม่เกิน ๘ เปอร์เซ็นต์
ของหนังที่ผลิตออกมาในโลก (ถ้าผมจำ�ไม่ผิด)
หนังประเภทที่ อยู่ในส่วนที่ ๒ คือ ประเภทที่(กฎ
กระทรวงเขียนว่ า) “เหมาะสมกับผู้ ดูทั่วไป” นั้น คล้าย
กับหนังประเภทที่อยู่ ในส่วนที่ ๑ เพียงแต่ว่าเนื้ อหาหรือ
สาระภาพรวมของหนังทั้งเรื่อง อาจจะยังไม่ “ดีถึงขนาด”
ที่จะเรียกได้ว่า “ส่งเสริมการเรียนรู้” หรือ “ส่งเสริมให้
ดู” แต่ก็เรียกได้ ว่าเป็ นหนังแนวบันเทิ งหรือแนวความรู้
ที่สะอาดบริสุ ทธิ์ ดูแล้วเพลิดเพลินเจริญใจไม่เห็นเลือด
ท่วม ไม่เห็นเรื่องเพศ(ทั้งพฤติกรรมและอวัยวะ) หนัง
ประเภทนี้งานวิจัยดูจะระบุว่าอยู่ในจำ�นวนเดียวกั นกับที่
กล่ าวมาแล้วข้างต้น
หนั งประเภทที่อยู่ ในส่วนที่ ๓ คือ ประเภทที่
พิ จารณาว่าเหมาะสมตามอายุผู้ดูตามระดับอายุ ซึ่งตาม
กฎกระทรวงแห่งประเทศไทย กำ�หนดไว้เป็ น ๓ ระดับ
คือ ระดับอายุ ๑๓, ๑๕ และ ๑๘ ปี ในกฎกระทรวงจะ
มี รายละเอียดในเรื่อง “ต้องห้าม” ต่างๆไว้เป็นระดั บๆ
เพื่ อใช้เป็นคำ �แนะนำ�คร่าวๆ ว่า ถ้าคนที่มี อายุ ๑๓ ปี
ขึ้ นไปจะดูหนังสักเรื่องหนึ่ง หนังที่ เหมาะสมก็ควรจะ
ต้องไม่มีสิ่ งเหล่านี้ ถ้าเป็ นคนที่อายุ ๑๕ ปีขึ้ นไป ก็ควร
จะต้องไม่มี สิ่ งเหล่านี้ เรื่อยไปจนถึง ถ้าเป็นคนที่มีอายุ
๑๘ ปีขึ้นไป ซึ่งคนในวัยนี้ นับวุฒิภาวะก็ดูจะเลยขั้นเด็ก
เตรียมจะเป็นผู้ ใหญ่ได้แล้ว (ซึ่งในทางการเมือง ตาม
รั ฐธรรมนูญกำ�หนดให้ได้รั บสิทธิ เลื อกตั้งแล้ว) เพราะ
ฉะนั้นวิ จารณญาณในการเห็ นเรื่องเห็นภาพจากการดู
หนัง ก็คงจะมีมากกว่าคนที่ อายุ ๑๗ หรือ๑๕ เพราะฉะนั้น
ก็คงจะดู “สิ่งต้องห้าม” ต่างๆนานาในระดับนั้น ๆได้อย่ าง
มี วิจารณญาณมากขึ้ น หนังที่ถูกจัดให้ อยู่ในประเภทนี้
ตามงานวิจัยพบว่ามีอยู่เป็นส่วนใหญ่ (คือเกิ นกว่า ๕๐
เปอร์เซ็นต์) ของหนั งทั่วไปที่ผลิตขึ้นมา
หนังประเภทที่อยู่ในส่ วนที่ ๔ อันเป็นประเภทที่
ต้องมีข้อห้าม นั้นกฎกระทรวงกำ�หนดอยู่ในข้อที่ ๖ โดย
ใช้ คำ�ว่ า “ห้ามผู้มี อายุต่ำ�กว่า ๒๐ ปีดู” หนังประเภทนี้
แน่นอนว่าจะต้ องมีเนื้อหาหรื อภาพที่ “ถึงพริกถึงขิง”
มากกว่า หนังสามส่วนที่กล่ าวมาแล้ว โดยเฉพาะอย่าง
ยิ่ ง ทั้งในเรื่องของความรุ นแรง, เรื่องของเซ็ กส์หรือ
พฤติ กรรมทางเพศ, เรื่องของความหยาบคาย, ความ
สยดสยอง ฯลฯ ย่อมจะต้องมีสู งกว่าทุกประเภทต้นๆที่
กล่าวมา ด้วยเหตุนี้ กฎกระทรวงจึงต้องเขียนรุ นแรง
ขึงขังว่า “ห้ามผู้มี อายุต่ำ�กว่า ๒๐ ปีดู” เพื่ อเป็นคำ�เตื อน
ขั้นปฐมไว้ ก่อน ว่าหนังเรื่ องนี้ จะไม่ใช่หนังสำ�หรับเด็ก
หรือเป็นหนั งที่ พ่อแม่จะจูงลู กหลานไปนั่งดูกันได้ทั่วไป
---- แต่ก็นั่นแหละครับ ด้วยวิ สัยและธรรมชาติ (ในส่ วน
แย่ๆ) ของมนุษย์ บางครั้งคำ�สั่งหรือข้อห้ามเช่นนี้ แทนที่
จะเป็นสิ่งมีประโยชน์ก็กลั บเป็นสิ่งที่ยั่วยุ คือ ธรรมชาติ
ของมนุษย์บางคน “ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ” อะไรที่ผู้ ใหญ่
บอกว่าไม่ดี บางครั้ งเด็กบางคนฟังแล้ วก็ยิ่งอยากรู้อยาก
สั ญลักษณ์ ประเภทของภาพยนตร์
๔๑