Page 38 - july52

วารสารวัฒนธรรมไทย
36
ทั้งหมดนี้คื อ ความในมาตรา ๒๖ และทั้งหมดนี้คื อ
“งาน” ที่คณะกรรมการหนังจะต้องยึดไว้เป็นหลักการ เป็ นรูปแบบ
ซึ่งปั จจุบันนี้คณะกรรมการหนั งยั งทำหน้าที่นี้โดยสมบู รณ์
จริงจังไม่ได้ เพราะกฎกระทรวง (ที่จะต้ องเขียนรายละเอี ยด
เกี่ยวกับสิ่งที่มีอยู่ในหนังว่ า ข้อความในแต่ละวงเล็บของกฎหมาย
นั้นจะต้องครอบคลุ มอะไรบ้าง) นั้ น ยั งจัดทำกันไม่ เสร็ จสิ้น
ออกมา
คณะกรรมการจัดทำคู่มือการกำหนดประเภทหนั งนั้น
จัดตั้ งขึ้นมาแล้วครั บ แล้ วก็กำลั งรีบเร่ งทำงานกันอย่างด่วนจี๋
อยู่ในขณะนี้ แต่ ทุ กอย่ างจะเสร็จออกมาเป็ นกฎกระทรวงได้
เมื่อไหร่ก็ยังไม่มี ใครตอบได้เหมือนกัน
เพราะฉะนั้น ทุกวันนี้คณะกรรมการหนั งก็ต้ องทำงาน
อยู่ในขอบเขตของกฎหมายบางส่ วน และบางส่วนก็ ต้ องใช้
กฏหมายในหมวดบทเฉพาะกาล คือ “ในระหว่ างที่กฎกระทรวง
ประกาศ หรือคำสั่ งตามกฎหมายนี้ ยั งไม่ออก ก็ ต้ องใช้
กฎหรือเกณฑ์เดิ ม ๆ ที่เคยปฏิบัติ (ซึ่ งไม่ขัดกับกฎหมายนี้)
ใช้บังคับต่ อไปจนกว่ากฎใหม่จะออกมา”
การตรวจหนังทุกวันนี้ เราจึงมีมติได้ แค่ว่า จะอนุญาต
หรือไม่ อนุญาตเท่านั้น ซึ่งในวิ ธีปฏิ บัติบางครั้ งบางกรณี ก่อนที่
เราจะมีคำสั่ งอนุญาต เราก็มี การขอร้ องให้ ทางโรงหรือทาง
เจ้าของหนังให้ช่วยขึ้นคำเตื อนเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้ในตอนต้นเรื่อง
ของหนัง เกี่ยวกับความเหมาะสมของผู้ดูบ้ าง ซึ่งทางโรงหรือทาง
เจ้าของหนังบางคนก็ให้ ความร่วมมือด้วยดี บางคนก็ร่วมมือด้วย
(แต่ไม่ ดี) บ้าง สุดแล้วแต่ ความมีน้ำใจหรือสำนึกที่ดีของใคร
กรรมการหนัง ต้องทำงานเหมื อนอย่างถ้ าจะเปรียบ
กับเครื่องยนต์ เขาก็ต้ องเรียกว่า “เครื่องเดินไม่ เต็มสู บ” มา
อย่างนี้แหละครับ ยาวนานมาก็ เกิน ๑ ปีแล้ว
ใครคิดว่างานอย่ างนี้ น่ าสนุ ก ผมขอคั ดค้ านเต็มที่
เพราะทุกวันนี้ งานเรามีแต่เสมอตั วกับถู กด่าเท่ านั้นเอง ที่เป็น
กำลังใจให้เราอยู่ทุกวั น
เสมอตัว ก็คื อ ไม่มีใครเสี ย คำว่าเสี ยในที่นี้นั้ นหมาย
รวมได้ทั้ งหมด ไม่ว่าจะเป็ นเสี ยเงิน-เสี ยความรู้สึ ก(ของผู้ดู )
ตลอดไปจนถึง-เสียผลประโยชน์ (ของผู้ประกอบธุรกิจ)
ถูกว่ า ก็ คือ มี ฝ่ ายใดฝ่ายหนึ่งเกิ ดเสี ยจนหงุ ดหงิ ด
จนต้องใช้ อารมณ์ ค้าง ๆ เดิ ม ๆ มาระบายกั บหน่วยงานหรือ
ตัวบุ คคลที่ (ตนเข้ าใจว่า) รั บผิดชอบอยู่ เนื อง ๆ ซึ่งในที่ นี้
กรรมการหนังก็คือจำเลยตัวสำคั ญ
อยากรู้บ้างไหมล่ะครับว่า เขา “ว่า” กรรมการหนั งกัน
อย่างไร?
เริ่มที่ฝ่ายผู้ดูก่อน เสียงด่ามักจะเป็นว่ า “ปล่อยออกมา
ได้ยังไง ฉากโป๊ ฉากร่วมเพศโจ๋งครึ่ม ฉากด่ากันลั่นจออย่างนี้
เซ็นเซอร์ยั งเ...ือกปล่อยมา ...ไอ้เราเห็ นชื่ อเรื่องนึ กว่าเป็น
หนังเด็ก อุตส่าห์พาลูกมาดู กลั บเห็นแต่ฉากชายหญิงร่วมเพศ
กันเสียนี่ ฯลฯ” เสียงอย่างนี้จะเป็ นผู้ดูประเภทที่หัวโบราณหน่ อย
แต่ถ้าเป็นอีกประเภทหัวหนึ่ง เสียงจะออกมาอย่างนี้ คือ
“เซ็นเซอร์อุบาทว์ มาก มั นดู หนังกันเป็ นรึ ป่าวว่ ะ
ฉากเลิฟซีน คือ ศิลปะ เขาถ่ายโคตรสวย แ...่งตัดออกหมด
หรือสัปดนทำโมเสคภาพ หรือเอาวาสลินทาฟิล์มให้มันเบลอ
เสียนี่ อุบาทว์ จริง ๆ เมื่อไรมันจะพัฒนาเสี ยทีว่ะประเทศไทย”
อีกเสียงหนึ่ งก็เป็ นฝ่ายเจ้าของหนั งหรือฝ่ ายโรงหนัง
จะเป็นเสียงทำนองว่า
“ไหนว่ามีกฎหมายใหม่ จะเลิกเซ็ นเซอร์ ให้มีเรตติ้ งแล้ว
ไงล่ะทำไมจึงแบน จึ งห้ามโน่ นห้ ามนี่ กันอยู่ อีกล่ะ หนังนะโว้ย
ไม่ ใช่คัมภี ร์สอนศาสนา …คำด่าก็ คือชีวิตจริง ถ้ าหนั งไม่ทำให้