Page 42 - arg52

วารสารวัฒนธรรมไทย 40
นิยามต่ อมา ก็คือ นิ ยามคำว่า “สร้างภาพยนตร์”
สร้างภาพยนตร์ หมายความว่ า การผลิต ถ่าย อัด
บันทึก หรือทำด้วยวิธีการใด ๆ เพื่อให้เป็นภาพยนตร์
ความสำคัญของถ้อยคำในบทนิ ยามนี้ ก็ คือ การใช้
คำว่า “หรือทำด้ วยวิ ธีการใด ๆ เพื่ อให้ เป็นภาพยนตร์”
ซึ่งน่ าจะครอบคุลมไปได้ ถึ งแม้กระทั่ ง การสร้างหนั งด้วย
เวทมนตร์คาถาก็ อาจจะอยู่ภายใต้ นิยามของคำว่ าสร้ าง
ภาพยนตร์ในกฎหมายนี้ได้ด้ วย ถ้าหากว่าแฮรี่ พ็อตเตอร์
อยากจะสร้างภาพยนตร์สักเรื่องหนึ่งขึ้ นมา
เมื่อผ่ านคำว่า “สร้าง”แล้ ว ก็ ต้ องต่อด้ วยคำว่ า
“ฉาย”
“ฉาย” (ในกฎหมายหนั งฉบับใหม่) หมายความว่า
“การนำภาพยนตร์หรือวี ดิทัศน์ มากระทำให้ปรากฏภาพ
หรือภาพและเสียง ด้วยเครื่ องฉาย หรือเครื่องมืออื่นใด
และให้หมายความรวมถึงการถ่ายทอดด้วย”
ข้อสั งเกตจากนิยามคำนี้ก็ คื อ ถ้าคุณเปิ ดบ้านหรื อ
ร้ านของคุณให้ คนเข้ ามานั่ งดู การถ่ ายทอดฟุตบอลโลก
กฎหมายนี้ก็ จะถื อว่ า คุณทำการฉายหนั งหรื อวีดิ ทัศน์
แน่ นอนแล้ ว ส่วนการกระทำของคุณจะทำผิ ดหรื อไม่ผิ ด
กฎหมายอย่างไรแค่ไหน ก็ ต้ องไปดู กั นที่ ข้ อเท็จจริ งหรือ
รายละเอียดอื่ น ๆ กันต่ อไป
ต่อมาก็ถึงนิยามคำว่า “โรงภาพยนตร์”
โรงภาพยนตร์ หมายความว่ า สถานที่ฉายภาพยนตร์
ดังต่อไปนี้ ทั้ งนี้เท่าที่มิ ได้อยู่ ภายใต้ บั งคับกฎหมายว่า
ด้ วยการประกอบกิ จการกระจายเสี ยงและกิ จการ
โทรทัศน์
(๑) อาคารหรือส่วนใดของอาคาร ที่ใช้เป็นสถานที่
สำหรับฉายภาพยนตร์
(๒) สถานที่กลางแจ้ง สำหรับฉายภาพยนตร์
(๓) สถานที่อื่น ตามที่กำหนดในกฎกระทรวง
นิยามในส่วนนี้ มีคำอธิบายได้ว่า โรงภาพยนตร์ คื อ
สถานที่ ๆ ระบุ ไว้ ในวงเล็บสามวงเล็ บนั้ นทั้ งหมด ซึ่ งมี
ข้ อยกเว้นอย่างเดียว คื อ สถานที่ ๆ อยู่ภายใต้ บังคับตาม
กฎหมายว่าด้วยการประกอบกิจการกระจายเสียงและกิจการ
โทรทัศน์แล้ว ซึ่ งสถานที่เหล่านั้ นแม้ จะมีการฉายหนั งด้วย
ก็ไม่ถื อว่าเป็นโรงภาพยนตร์ในนิยามของกฎหมายนี้ เพราะ
ฉะนั้นด้วยนิ ยามนี้ ถ้าใครอยากหลีกเลี่ ยงกฎหมายนี้ ก็ อาจ
จะไปทำการฉายหนังที่ ใต้น้ำโดยอย่ าให้อยู่ ในอาคารใด ๆ
ดูได้ ซึ่งอาจจะไม่เข้าในวงเล็บหนึ่งหรือสอง (หรือแม้ แต่สาม)
ซึ่งการฉายหนังใต้น้ ำของคุณอาจถือได้ ว่า คุณไม่ ได้ฉายใน
โรงภาพยนตร์ตามที่ระบุ ในกฎหมายฉบับนี้ เรียกว่าถ้ าใครมี
ความสุ ขที่ จะเลี่ ยงกฎหมายด้วยวิ ธี การนี้ก็ ขอเชิ ญนำไป
พิจารณา
จากนั้นมี คำอีกหนึ่ งคำ ที่จะเกี่ ยวข้องกั บเรื่องของ
หนัง ก็ คือ คำว่า “สื่อโฆษณา” ซึ่ งกฎหมายฉบับนี้นิยามไว้ว่า
“สื่อโฆษณา” หมายความว่า สิ่ งที่ใช้เป็นสื่อในการ
โฆษณา หรื อ ประชาสัมพั นธ์ภาพยนตร์ หรือวี ดิทั ศน์
แล้วแต่กรณี
เรื่ องนี้ มี สิ่ งที่ น่ารู้ ประการหนึ่งว่ า สื่ อโฆษณา
ภ า พ ย น ต ร์ ห รื อ วี ดิ ทั ศ น์ ที่ จ ะ น ำ อ อ ก โ ฆ ษณ า ห รื อ
ประชาสัมพั นธ์ ในราชอาณาจั กร ทุ กชนิ ด จะต้ องมาขอ
อนุญาตที่กรรมการหนัง ชุดนี้ด้ วย
แต่มีข้อเท็จจริ ง (ที่บางคนอาจไม่รู้) ก็คื อ ปัจจุบันนี้
สื่อโฆษณาภาพยนตร์ หรือวี ดิทัศน์หลายชนิ ดหลายประเภท
ที่โฆษณาอยู่ ในหน้ าหนังสื อพิมพ์ บ้ าง นิตยสารบ้ าง หรื อ
ตึกรามอาคารต่ าง ๆ นานาบ้าง นั้ น ไม่เคยมีใครนำมาให้
กรรมการหนังตรวจพิจารณา
การ ไม่ ปฏิ บั ติ เ ช่ นนั้ นถื อได้ ว่ า เป็ นการทำผิ ด
กฎหมายฉบับนี้ โดยไม่ ต้ องสงสัย และที่สำคัญ คือ ผู้ ทำมี
โทษด้วย
แต่ทุกวันนี้ กรรมการหนั งยังมิ ได้ใช้กฎหมายนี้อย่าง
เต็มร้อยเปอร์ เซ็นต์ ด้วยเหตุผลนานาประการ
ข้ อเขี ยนนี้ จึงได้ แต่ “เตื อน” ทุ กฝ่าย มาด้วย
ความเคารพ
ก่อนจะขออนุญาตจบตอนที่สาม ไว้เพียงเท่านี้ครับ