Page 41 - arg52

วารสารวัฒนธรรมไทย 39
สองนิยามนี้สรุปได้ว่า ภาพยนตร์ คื อ หนังทั้งโลก
และแผ่นซีดี ดีวี ดี (หรือแผ่นอะไรดีๆที่จะเกิดขึ้นอีกในอนาคต
ก็ตาม) ทั้งโลก ส่วนวี ดิทัศน์ก็คื อ แผ่นเกม หรือซอฟแวร์การ
เล่นเกมทั้งโลกหรือการร้ องคาราโอเกะทั้งโลก วัสดุทั้งหมดนี้
ถ้าจะนำเข้ามาฉายหรื อนำเข้ามาเล่นในลั กษณะการประกอบ
ธุรกิจในประเทศไทยแล้ว จะต้ องผ่านการตรวจพิจารณาจาก
“คณะกรรมการหนัง” ชุดนี้ ทั้งหมด จึงจะสอดคล้องต้องตาม
เจตนารมณ์ที่กฎหมายนี้ออกมา
ส่วนข้อยกเว้นที่ ว่า ภาพยนตร์หรื อวี ดิ ทัศน์ชนิดใด
ประเภทใดที่ไม่จำเป็ นจะต้องมาผ่ านการตรวจนั้ น มีข้ อ
กำหนดอย่างไรบ้าง กฎหมายก็ จะแยกเขียนไว้ อีกส่วนหนึ่ง
ซึ่งสรุปให้เข้าใจง่าย ๆได้ว่า ถ้าเป็นเอกชนคนธรรมดา ที่จะ
ชมหรือจะเล่ นเกม ภาพยนตร์หรือวีดิ ทัศน์ใด ๆ เป็ นส่วนตัว
ของคุณแล้ว คุณก็ไม่น่าจะมีส่ วนเกี่ยวข้องหรือเดื อดร้อนกับ
กฎหมายฉบับนี้ มากนัก ยกเว้นแต่ คนหรื อนิติ บุคคลที่จะ
ประกอบธุรกิ จหรืออุตสาหกรรมภาพยนตร์ หรือวีดิ ทั ศน์
ซึ่งจะต้ องมีความเกี่ยวข้ องในเรื่องของการต้องแจ้งให้ ทราบ
หรือขอรับอนุญาตตามที่กฎหมายกำหนดไว้ในแต่ ละกรณี
เอกชนคนธรรมดาจะเกี่ยวนิดหนึ่ ง ก็คือ การจะซื้ อ
หาหนังหรือเกมเพื่อเอามาดู หรือเอามาเล่ นเป็นส่ วนตนของ
คุ ณนั้น คุ ณจะอุดหนุ นภาพยนตร์ หรือวีดิ ทั ศน์ที่ เป็นแผ่ น
ลิขสิทธิ์หรื อแผ่นผี ซึ่งแม้จะเป็นเสรี ภาพของคุณอย่างเต็ มที่
ก็จริงอยู่ แต่ ก็พึงทราบว่า
แผ่นผีก็ คือ แผ่ นที่ผู้ประกอบการแอบนำเข้ามาบ้ าง
หรือเอกชนแอบปั๊มขายกันอย่างไม่เปิดเผยบ้างซึ่งแผ่นเหล่านี้
จะไม่ถูกส่ งเข้ าผ่านการตรวจพิ จารณาอย่ างถู กต้ องตาม
กระบวนการและระบบของกฏหมาย ส่วนแผ่นลิ ขสิทธิ์ ก็คื อ
แผ่นที่ผู้ ค้านำมาเข้ากระบวนการตามที่ กฎหมายกำหนดไว้
เป็นที่เรียบร้อยถูกต้องแล้วทุกประการ เพราะฉะนั้นหากท่าน
คิดจะสนั บสนุนหรื อส่งเสริมวิ ธีการเช่ นใดจึ งจะเหมาะสม
นั่นคื อสิ่งที่ท่านพึงใช้วิจารณญาณในการพิจารณา
“คณะกรรมการหนัง” ต้องนั่งดูเฉพาะแต่ ภาพยนตร์
และวีดิ ทัศน์ ที่ถู กต้องตามกฎหมายแล้ วเท่ านั้น ก่ อนที่จะ
พิจารณาอนุญาตหรือให้เรตติ้งเท่านั้ น ซึ่งภาพยนตร์เหล่ านั้น
มีจำนวนค่อนข้างมาก ส่วนภาพยนตร์ที่เป็นหนังแผ่น รวมทั้ง
เกม ด้วยนั้น ต้องเรียกว่า เป็นจำนวนมหาศาล เกินกว่ากำลั ง
ที่กรรมการทั้ง 7 คน จะนั่งดูได้ทุกเรื่องและทุ กวัน
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง วีดิ ทัศน์หรือ เกม ทุกวั นนี้ยิ่งมี
เทคนิควิธีการยุ่งยากสลับซับซ้อน มโหฬารพันลึก ขึ้ นเรื่อย ๆ
ซึ่งกรรมการหนั งแค่ 7 คน ไม่มีทางทำการตรวจพิจารณาได้
ครบถ้วนแน่ กฎหมายจึงอนุญาตให้มีการตั้ ง “อนุกรรมการ
หนัง” ขึ้นมาได้อีกหลายคณะ เพื่อช่วยกั นพิจารณาหนังแผ่น
และเกมสารพัดรูปแบบที่นำมาเสนอให้ตรวจพิ จารณา
ทุกวันนี้นั้น คณะกรรมการและอนุกรรมการมี งาน
ที่ต้องทำต้องดู ต้องพิจารณา ในปริมาณงานจำนวนไม่ น้อย
และต้องทำกันเป็นงานประจำอยู่ทุกวัน ขณะที่คนส่ วนใหญ่
หลายคนต้องการ “รีแลกซ์จากหน้าที่ การงาน” ด้วยการดู
หนังบ้าง ฟั งเพลงบ้ างหรื อเล่นเกมบ้างนั้น กรรมการหนัง
ผู้เกิดมามีกรรมเหล่านี้หากจะต้องการ “การรีแลกซ์” เช่นนั้น
บ้างแล้ ว ก็คงจะต้องทำในสิ่ งที่ตรงกันข้าม กับคนส่ วนใหญ่
คือ ทำอะไรก็ ได้ที่ไม่ใช่การดูหนัง ฟังเพลง หรือเล่นเกมอย่าง
แน่นอนที่สุด
นี่คือความไม่สนุกอี กอย่างหนึ่งของคนที่ต้ องทำหน้า
ที่เป็นกรรมการหนังอยู่ในปัจจุบัน
ต่ อจากนิยามว่ า คำว่า “ภาพยนตร์” วี ดิ ทั ศน์ ”
แล้ว คำต่อไปที่กรรมการหนังจะต้องยึดถือ ก็คื อ นิยามคำว่ า
“ภาพยนตร์ไทย”
ในพรบ.ภาพยนตร์และวีดิทัศน์ ฉบับปี 2551 ระบุว่า
“ภาพยนตร์ไทย” หมายความว่า ภาพยนตร์ที่ใช้
ภาษาไทย หรือภาษาท้องถิ่ นของประเทศไทยทั้ งหมด
หรือเป็นส่วนใหญ่ ในบทภาพยนตร์ ต้นฉบับสำหรับการ
แสดงภาพยนตร์ และเจ้าของลิ ขสิทธิ์เป็นผู้มีสัญชาติไทย
ฟังอย่างนี้แล้ วก็ชวนให้ ตั้ งปั ญหาว่า ถ้ ามี ฝรั่งหรือ
คนต่างประเทศ อยากสร้างหนังทั้งเรื่ อง (หรือบางส่วน) ใน
เมืองไทย, โดยใช้ ภาษาไทยหรือ ภาษาอีสานหรือภาษาใต้
ทั้งหมด (หรือเป็นส่วนใหญ่ ) ในเรื่องแล้ว จะเรียกว่า หนังที่
สร้างเป็นภาพยนตร์ไทยได้ หรือเปล่า? ปัญหานี้จะตั ดสินได้
โดยการดูที่ลิ ขสิทธิ์ของหนังนั้นให้แจ้งชัดว่า เจ้าของลิ ขสิทธิ์
เป็นของใคร? ถ้ าเจ้าของลิ ขสิทธิ์เป็ นคนไทยหรือเป็ นผู้มี
สั ญชาติ ไทยอย่างชั ดเจนแล้ว หนั งนั้ นย่อมเรี ยกว่าเป็ น
ภาพยนตร์ไทยได้แน่ แม้ว่ าผู้สร้าง ผู้กำกับ ผู้ แสดง จะเป็น
คนต่างประเทศทั้ งหมดก็ตามที นี้คือ สาระของนิ ยามคำว่ า
ภาพยนตร์ไทยในกฎหมายหนังฉบับปัจจุบัน