Page 51 - sep53

๔๙
การให้ศูนย์วัฒนธรรมเป็นสถานที่รองรับกิจกรรมสร้างสรรค์ การสร้างกลุ่ม
สมาคมอาชี พสร้างสรรค์ การสร้างระดับมาตรฐานการจัดการท่องเที่ยวเชิง
วัฒนธรรม และการสร้างเสริ ม สั่งสม และถ่ายทอดวัฒนธรรมสู่คนรุ่ นใหม่
เป็นต้น”
ต่อมาเป็นการวิพากษ์ผลงานวิจัยเรื่องดังกล่าวโดย ผศ.ดร.พงศ์พันธ์
อนันต์ วรณิชย์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลั ย นายสุรศักดิ์ สรรพิทั กษ์เสรี
อาจารย์ พิเศษคณะนิ เทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิ ทยาลัย และ
นายสิ ริศักดิ์ คชพัชรินทร์ ประธานบริหารบริษัท อิมเมจิแมกซ์ จำ�กั ด
ซึ่งทุ กท่านได้ให้ ความคิดเห็นและข้อเสนอแนะ อาทิ “๑. การทำ�ฐานข้อมูล
ความรู้ทางวัฒนธรรมนั้น สวช.จะต้องดำ�เนินการอย่างจริงจัง ๒. การทำ�วิจัย
ไม่ ควรเลือกแค่ ๔ อุตสาหกรรม แต่ควรจะขยายออกไปในเรื่องอื่นๆ ด้วย
อาทิ ด้านอาหาร ผ้าไทย ภูมิปัญญาท้องถิ่น เป็นต้น ๓. การวิจัยนี้ควรชี้ให้
เห็ นอย่างชัดเจนด้วยว่าทำ�ไมประเทศต่างๆ จึงหันมาใช้นโยบายเศรษฐกิจ
สร้างสรรค์ เช่น ประเทศเกาหลี รัฐบาลของเขามีการดำ �เนินงานส่ งออก
วัฒนธรรมของประเทศอย่างไรจึงได้ประสบความสำ �เร็จ ทำ�ให้นักท่องเที่ยว
หันมาท่องเที่ยวในประเทศของเขาเป็นจำ�นวนมาก และควรทำ�การวิจัยวัยรุ่น
ไทยด้วยว่าทำ �ไมจึ งชื่นชอบวัฒนธรรมของเกาหลี เพื่อนำ�ข้อมู ลเหล่านี้
มาเป็นแนวทางดำ �เนินนโยบายเศรษฐกิจสร้างสรรค์ ของไทยต่อไป และ
๔. เห็ นด้วยกับบทสรุปของงานวิจัยชิ้นนี้ว่า สวช. จะต้องรีบดำ�เนินการใน
เรื่องการสร้างฐานข้อมูลทางวัฒนธรรมเพื่อตอบสนองการใช้งานในระดับ
นโยบาย การสร้ างกลุ่มสมาคมอาชีพสร้างสรรค์ การสร้ างระดับมาตรฐาน
การจั ดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม การสร้างเสริม สั่งสม และถ่ ายทอด
วัฒนธรรมสู่ คนรุ่นใหม่ รวมทั้งบูรณาการความร่วมมื อกับหน่วยงานอื่นที่
เกี่ยวข้อง อาทิ กระทรวงอุตสาหกรรม กระทรวงพาณิ ชย์ ในเรื่องของการ
ส่งเสริมอุตสาหกรรมศิลปะและหัตถกรรม กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา
ในเรื่องของการท่องเที่ยวเชิ งวัฒนธรรม เป็ นต้น”
ปิดท้ายด้ วยการบรรยายเรื่อง “การขั บเคลื่อนยุทธศาสตร์การ
เสริ มสร้างความเข้ มแข็งทางวัฒนธรรมของสังคมไทยระยะที่ ๑” โดย
ดร.อมรวิชช์ นาครทรรพ สถาบันรามจิตติ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลั ย
“การวิ จัยนี้ได้ดำ�เนินการวิจัยโดยการติดตามสภาวการณ์ทางวั ฒนธรรม
ของประเทศ การสร้างหลักสูตรโรงเรียนทำ�หนังวั ฒนธรรมร่วมกับโครงการ
ยุววิจัยประวั ติศาสตร์ท้องถิ่นของ สกว. และการนำ�ผลการวิจัยมาผลิต
สารคดี รณรงค์ทางวัฒนธรรม ซึ่งผลจากการวิ จัยสามารถสรุปออกมาเป็น
ข้ อเสนอแนะเชิงยุทธศาสตร์ ได้ ว่า ๑. ควรผลักดันยุทธศาสตร์การวิ จัย
ทางวั ฒนธรรมอย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะการดำ �เนินการสำ�รวจสภาวการณ์
ทางวัฒนธรรมเชิงรุกที่เข้าถึ งและเท่าทัน และมีการพัฒนากรอบแนวคิด
และเครื่องมือในการเก็บข้อมูลอย่ างสม่ำ�เสมอ เพื่อให้กระทรวงวัฒนธรรม
มีข้ อมูลที่จำ�เป็นสำ�หรับการตัดสินใจทั้ งเชิงนโยบายและยุทธศาสตร์อย่าง
เพียงพอ ๒. การขยายผลเชิงยุ ทธศาสตร์ในงานผลิตสื่อทางวัฒนธรรม
สำ�หรับเยาวชน โดยเฉพาะงานโรงเรียนทำ�หนังวั ฒนธรรม ซึ่งเป็นตัวอย่าง
ที่เด่ นชัดของการอาศั ยการวิจัยประวัติศาสตร์ ท้องถิ่ นของเยาวชนเป็น
เครื่ องมือช่ วยเปิดพื้ นที่การเรียนรู้ ทางวัฒนธรรมสำ�หรับเยาวชนรุ่ นใหม่
๓. การดำ�เนินยุทธศาสตร์
ต่างๆ แบบพหุ ภาคี การ
ทำ�งานเชิงรุ กของกระทรวง
วั ฒนธรรมจะต้ องอาศั ย
ความร่วมมือของหลายฝ่าย
เช่น การขับเคลื่อนงานวิจัยร่วมกับมหาวิทยาลัยหรือกระทรวงศึกษาธิการ
เป็ นต้น ซึ่งการทำ�งานแบบพหุภาคี จะช่วยเสริมพลั งการทำ�งานของ
กระทรวงวัฒนธรรมได้อย่างมากในอนาคต ๔. ยุทธศาสตร์การขับเคลื่อน
เชิ งประเด็น ซึ่ งจากงานวิ จัยสำ�รวจสภาวการณ์ ทางวัฒนธรรมได้
ชี้ประเด็นที่น่าจะสร้ างกระแสรณรงค์ทางวัฒนธรรมได้ หลายเรื่อง อาทิ
วัฒนธรรมการใช้ภาษาไทย วั ฒนธรรมการทำ�งานและความมีระเบียบ
วินัย วัฒนธรรมจิตอาสา และวัฒนธรรมการวิพากษ์และการมี ส่วนร่วม
ทางการเมือง เป็นต้น”
สำ�นั กงานคณะกรรมการวั ฒนธรรมแห่งชาติ มุ่งหวั งเป็ น
อย่างยิ่งว่าการวิจัยเรื่อง “การส่งเสริมมูลค่าเพิ่มทางเศรษฐกิ จด้วย
ทุนทางวัฒนธรรม” และ “การขับเคลื่อนยุทธศาสตร์การเสริมสร้าง
ความเข้มแข็งทางวัฒนธรรมของสังคมไทย” จะเป็นช่องทางหนึ่งให้
หน่ วยงานทั้ งภาครัฐและเอกชน หรื อหน่ วยงานอื่นที่ ดำ �เนินงาน
ด้านวัฒนธรรม สามารถนำ�องค์ความรู้ที่ได้จากงานวิจัยนี้ ไปใช้ ประโยชน์
และต่อยอดการดำ�เนินงานด้านวัฒนธรรมได้ต่อไป”