Page 46 - Culture3-2016
P. 46





















































จักรนิ ทศิ สกุล และสมาชิกสมาคมลูกขา่ งแห่งประเทศไทย สาธิตการเล่นบ่าขา่ งพญามังราย ประเภทหนง่ึ ของการละเล่นลูกขา่ ง 

ท่เี กือบตกหลน่ สญู หายไปตามกาลเวลา (ยอด เนตรสวุ รรณ ภาพ)






จักรินเล่นลูกข่างมาตั้งแต่เป็นเด็กชาย เห็นตา 


กับพ่อเล่นลูกข่างมาตลอด ซึมซับรับรู้วิธีการเล่นโดย 

ไม่ต้องสอน เด็กๆ จะขอให้พ่อทา ลูกข่างให้ เน้นไปที่ 

ไม้ฝร่ังโดยเฉพาะ เพราะได้ทั้งความเหนียว แล้วยังได้ 


เสยีงดงั“หวง่ึๆๆ”ไว้ข่มคู่ต่อสู้อีกต่างหากพ่อจะให้ 

ลูกชายกามือเพื่อทาลูกข่างให้มีขนาดเท่ากาปั้นของ


เดก็ ชาย จากนน้ั ใชต้ ะปทู า เดอื ย หากเปน็ ลกู ขา่ งสายตอ่ สู้ 

เดือยจะยาวเพราะเดือยยาวจะทาให้ลกูข่างไม่น่ิงจนกลายเป็น 

เปา้ทวา่การใสเ่ดอืยกต็อ้งตงั้จดุศนูยก์ลางใหด้ีขนั้ตอนนจี้งึตอ้ง 


อาศัยความชานาญพอสมควร ใช้เวลาแค่วันสองวัน ลูกข่าง 

ที่เสร็จสมบูรณ์ก็พร้อมมอบให้ลูกชาย สาหรับเด็กต่างจังหวัด 

ท่ีมีลานดินกว้างๆ อยู่ในบริเวณบ้าน ไม่มีอะไรสนุกไปกว่า 


การนดัแก๊งเพ่อืนมา“สบับา่ขา่ง”อกีแล้ว
หลากหลายชนดิ ของลกู ขา่ ง ตงั้ แตร่ ูปทรงแบบง่ายๆ 

ไปจนถงึ แบบขดั เกลาประณีต และแบบมเี ดอื ยตะปซู งึ่ เป็นทีค่ ้นุ เคยกนั
44




   44   45   46   47   48