Page 46 - Culture3-2016
P. 46
จักรนิ ทศิ สกุล และสมาชิกสมาคมลูกขา่ งแห่งประเทศไทย สาธิตการเล่นบ่าขา่ งพญามังราย ประเภทหนง่ึ ของการละเล่นลูกขา่ ง
ท่เี กือบตกหลน่ สญู หายไปตามกาลเวลา (ยอด เนตรสวุ รรณ ภาพ)
จักรินเล่นลูกข่างมาตั้งแต่เป็นเด็กชาย เห็นตา
กับพ่อเล่นลูกข่างมาตลอด ซึมซับรับรู้วิธีการเล่นโดย
ไม่ต้องสอน เด็กๆ จะขอให้พ่อทา ลูกข่างให้ เน้นไปที่
ไม้ฝร่ังโดยเฉพาะ เพราะได้ทั้งความเหนียว แล้วยังได้
เสยีงดงั“หวง่ึๆๆ”ไว้ข่มคู่ต่อสู้อีกต่างหากพ่อจะให้
ลูกชายกามือเพื่อทาลูกข่างให้มีขนาดเท่ากาปั้นของ
เดก็ ชาย จากนน้ั ใชต้ ะปทู า เดอื ย หากเปน็ ลกู ขา่ งสายตอ่ สู้
เดือยจะยาวเพราะเดือยยาวจะทาให้ลกูข่างไม่น่ิงจนกลายเป็น
เปา้ทวา่การใสเ่ดอืยกต็อ้งตงั้จดุศนูยก์ลางใหด้ีขนั้ตอนนจี้งึตอ้ง
อาศัยความชานาญพอสมควร ใช้เวลาแค่วันสองวัน ลูกข่าง
ที่เสร็จสมบูรณ์ก็พร้อมมอบให้ลูกชาย สาหรับเด็กต่างจังหวัด
ท่ีมีลานดินกว้างๆ อยู่ในบริเวณบ้าน ไม่มีอะไรสนุกไปกว่า
การนดัแก๊งเพ่อืนมา“สบับา่ขา่ง”อกีแล้ว
หลากหลายชนดิ ของลกู ขา่ ง ตงั้ แตร่ ูปทรงแบบง่ายๆ
ไปจนถงึ แบบขดั เกลาประณีต และแบบมเี ดอื ยตะปซู งึ่ เป็นทีค่ ้นุ เคยกนั
44
